Πολυτεχνείο 2013

Από την πρώτη μέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, από το πρώτο βράδυ της κατάληψης, δημιουργήθηκε εργατική συνέλευση, που συντέλεσε με την προσφορά της στη σύνδεση των αγώνων και στη γενίκευση της εξέγερσης, στο να μην μείνει φοιτητική και να αποκτήσει χαρακτηριστικά γενικής εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς της καταπίεσης και της κυριαρχίας.

Στα επόμενα χρόνια προσπάθησαν να μας χρυσώσουν το χάπι και να εξιδανικεύσουν το καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της «ελευθερίας της έκφρασης». Φρόντισαν όμως να πνίξουν κάθε μορφή απελευθερωτικής έκφρασης, είτε με την καταστολή είτε με την απονοηματοδότηση των λέξεων και το μπέρδεμα και τον εκφυλισμό που αυτή επιφέρει. Έτσι λοιπόν τώρα πια οι κυβερνώντες μπορούν με ευκολία να μιλάνε για «δύο άκρα», για «τρομοκρατία», για «δικαιοσύνη» κλπ.

Συγχρόνως, στις μέρες μας οι νοσταλγοί της επταετίας πλήθυναν (με κάθε βοήθεια από τα ΜΜΕ) και κατάφεραν να αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη, ενδυναμώνοντας ουσιαστικά την επίθεση του κεφαλαίου και την κρατική καταστολή. Το νόημα άλλωστε της φράσης «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» το βρίσκει κανείς σε όλα τα αντεργατικά νομοσχέδια που ψηφίζονται στη βουλή, με τα οποία, νόμος είναι το συμφέρον του εργοδότη.

Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου η κοινοβουλευτική δημοκρατία δείχνει τα δόντια της. Δεν έχει αφήσει κανένα κομμάτι της κοινωνίας που αντιστέκεται, χωρίς να του χαρίσει τη γεύση της καταστολής. Από τις καταλήψεις και τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους ως, τις διώξεις συνδικαλιστών, τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, την άγρια επίθεση σε εργατικούς αγώνες, την απαγόρευση πάρτι οικονομικής ενίσχυσης από σωματεία βάσης, ως εκεί που δεν πάει άλλο……

…… Ως εκεί όμως που η επιβολή της κυριαρχίας θα βρει την οργανωμένη αντίδραση του κόσμου της εργασίας, που δεν θα φροντίσει απλώς για την ανάκτηση των κεκτημένων, που δεν θα σταθεί σε μια απλή βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αλλά θα βγει μπροστά με επιθετικούς διεκδικητικούς αγώνες για την ανατροπή αυτού του συστήματος.

Σήμερα οι αγώνες της εργατικής τάξης, όντας ασύνδετοι μεταξύ τους, δεν μπόρεσαν να σχηματίσουν μια κόκκινη γραμμή ανάσχεσης της «λαίλαπας» και η ταξική αλληλεγγύη δεν μπόρεσε να νικήσει τους ψευτο-διαχωρισμούς και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Οι καιροί και οι ανάγκες όμως, μας επιβάλλουν να παλέψουμε μέσα από ένα μαχητικό αυτό-οργανωμένο συνδικαλισμό για να: ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΟΛΟΙ στην πορεία Κυριακή 17 Νοέμβρη 2.30 μ.μ. πλατεία Κλαθμώνος

ΕΣΕ Αθήνας