Ο μύθος της επίταξης / Ταξικό Μέτωπο

Το προηγούμενο διάστημα είχαμε αναφερθεί στην τρομοκρατία που ασκεί η διοίκηση επιβάλλοντας ποινές σε όσους εργαζόμενους τολμάνε να κάνουν πράξη την κατάργηση της επίταξης. Πριν περίπου ένα μήνα λοιπόν επιβλήθηκε ποινή μιας μέρας αργίας σε τέσσερις συναδέλφους που εργάζονται στους πρώην ΗΣΑΠ ,δήθεν λόγω αδικαιολόγητης απουσίας, στην ουσία όμως λόγω της συμμετοχής τους στην πανεργατική απεργία της 6/11. Ψάχνοντας λίγο τη συγκεκριμένη περίπτωση, πέρα από τα προφανή, δηλαδή την προσπάθεια στοχοποίησης συγκεκριμένων συναδέλφων που αγωνίζονται και την τρομοκράτηση όσων σκέφτονται να αντιδράσουν, διαπιστώνουμε πως ακόμα και σε νομικό – θεσμικό πλαίσιο η απόφαση είναι διάτρητη. Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως για το συγκεκριμένο ζήτημα η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε άγγιξε τα όρια του παραλόγου. Δημοσιεύματα στον ηλεκτρονικό τύπο, “ανεπίσημες” απόψεις συνδικαλιστών πως το θέμα έχει πάει στο υπουργείο και η απόλυση κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και ένα γενικότερο, τεχνητά δημιουργημένο, αλαλούμ σχετικά με το ποιοί απείργησαν και σε ποιούς επιβλήθηκε ποινή συνηγορούν στην εκτίμησή μας πως η μαχητική στάση και η έμπρακτη κατάργηση της επίταξης δεν δημιουργεί πρόβλημα μόνο στη διοίκηση αλλά και σε συνδικαλιστές που έχουν βολευθεί με τη διαμορφωθείσα κατάσταση.

Τα Δ.Σ των σωματείων όχι μόνο δεν κινούνται προς την πραγματοποίηση απεργιών αλλά αντιθέτως επαναπαύονται στο όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα. Όταν η αντίδρασή τους είναι είτε ανύπαρκτη είτε αγγαρεία, όταν οι ανακοινώσεις που βγάζουν το μόνο που κάνουν είναι να σπέρνουν το φόβο και την ηττοπάθεια, όταν συνειδητά αρνούνται την προκήρυξη απεργίας και δημιουργούν ψευδαισθήσεις πως μπορεί να καταργηθεί η επίταξη με δικαστήρια και εθιμοτυπικές καταγγελίες είναι πασιφανές πως τους βολεύει η παρούσα κατάσταση. Η αποφυγή με κάθε τρόπο απεργιακών κινητοποιήσεων αποτελεί κοινή τακτική όλων των σωματείων στις συγκοινωνίες. Εφαρμόζοντας πιστά τακτικές που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απονεύρωση των αγώνων και την εμπέδωση της ηττοπάθειας, καταστρατηγούν τα καταστατικά των Σωματείων. Δεν είναι τυχαίο πως είτε υπάρχει είτε όχι η επίταξη, βλέπε σωματεία ΣΤΑ.ΣΥ και Ο.ΣΥ, η πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευσης αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπογραφή ΣΣΕ από τα σωματεία της ΟΣΥ, χωρίς να γίνει Γενική Συνέλευση. Αλλά και τα σωματεία στη ΣΤΑ.ΣΥ. δεν πάνε πίσω. Οι αποφάσεις που παίρνονται ερήμην μας είναι ένας κανόνας χωρίς εξαίρεση.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σταθούμε στις ευθύνες που έχουν οι εργαζόμενοι. Υπάρχουν συνάδελφοι που βολεύονται που δεν “υποχρεώνονται” να απεργήσουν. Επιμένοντας σε αντιλήψεις λαμογιάς και βολέματος πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν να επιπλεύσουν όσο τα νερά παραμένουν ήρεμα. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως όποιος δεν αντιδρά και δεν αντιστέκεται στις επιθέσεις που δεχόμαστε ούτε πρόκειται να γλυτώσει από την λαίλαπα που έρχεται με διαθεσιμότητες ή/και απολύσεις αλλά και είναι συνυπεύθυνος για τις επιλογές των διευθυντάδων, διοικήσεων κλπ

Ένα σημείο που αναδεικνύει την αναγκαιότητα να αγωνιστούμε για την άρση της επίταξης αποτελούν οι περιπτώσεις των ναυτεργατών και των καθηγητών. Και στις δύο περιπτώσεις είχε επιβληθεί επιστράτευση των εργαζομένων όπου μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πάρθηκε πίσω. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις. Στους ναυτεργάτες η επιστράτευση έσπασε ουσιαστικά από τους ίδιους με την προκήρυξη απεργίας λίγο καιρό μετά, ενώ στους καθηγητές η άρση έγινε από την κυβέρνηση, χωρίς καμιά ιδιαίτερη πίεση. Βέβαια «όλως τυχαίως» μετά την άρση μερικές χιλιάδες καθηγητές τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Βλέπουμε λοιπόν πως δεν φτάνει να ζητάμε την άρση της επιστράτευσης αλλά να το επιβάλουμε εμείς οι ίδιοι. Η κυβέρνηση και τα δικαστήρια έχουν συγκεκριμένο ρόλο και αυτός σίγουρα δεν είναι φιλεργατικός.

Για αυτό παρ’ όλες τις απειλές και τις διώξεις θα συνεχίσουμε να απεργούμε. Δεν πρόκειται να αποδεχθούμε την κατάργηση της απεργίας. Είναι αναγκαίο να πραγματοποιηθούν Γενικές Συνελεύσεις που θα πάρουν απόφαση για απεργία. Πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό πως στις παρούσες συνθήκες αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αγωνιστούμε παρ’ όλες τις κυρώσεις που θα υποστούμε οι επιθέσεις που θα δεχόμαστε δεν θα σταματάνε πουθενά. Μόνο η οργάνωση και οι αγώνες μας μπορούν να δημιουργήσουν αναχώματα και να αποτελέσουν εφαλτήρια για μια γενικευμένη αντεπίθεση από την πλευρά μας. Μόνο η πραγματοποίηση απεργίας σπάει την απαγόρευση που μας έχουν επιβάλλει αλλά και όλη αυτή την τρομοκρατία που βιώνουμε καθημερινά.

Μια τρομοκρατία που δεν περιορίζεται στο χώρο εργασίας. Σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας ο πόλεμος από την πλευρά της κυρίαρχης τάξης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ακριβώς για αυτό το λόγο το καθεστώς της επίταξης που μας έχει επιβληθεί δεν αφορά μονάχα τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες αλλά το σύνολο των εργατών, το σύνολο των εκμεταλλευόμενων. Η επιβολή της επιστράτευσης δεν οφείλεται γιατί εμείς είμαστε πιο αγωνιστές από κάποιους άλλους ή γιατί εμείς δεν ξέραμε να παίξουμε το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης (τα δύο αυτά αντιφατικά εν μέρη επιχειρήματα χρησιμοποιούνται από τις διάφορες πλευρές του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού). Αντίθετα η γενίκευση αυτού του μέτρου οφείλεται στη συνολική κατεύθυνση του καθεστώτος προς τον ολοκληρωτισμό. Όπως πολλές άλλες κατακτήσεις των εργατών, έτσι και η απεργία ως μέσο αγώνα πρέπει να καταργηθεί. Οι εξουσιαστές μας γνωρίζουν πως μόνο με την πλήρη υποταγή μας θα μπορέσουν να διατηρήσουν την εξουσία τους.

Για να αντισταθούμε στην επιβαλλόμενη σκλαβιά, για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας θα πρέπει να σπάσουμε το φόβο και την τρομοκρατία των αφεντικών. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με σωματεία της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης, με σωματεία του συμβιβασμού και της υποταγής. Μόνο η οργάνωση σε σωματεία βάσης με τις Γενικές Συνελεύσεις να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη λήψη των αποφάσεων, σε σωματεία που θα αποφασίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές, αυτοοργανωμένες και συλλογικές μπορούμε να ελπίζουμε πως ο αγώνας μας έχει τη δύναμη να σαρώσει το σύστημα που μας εκμεταλλεύεται.Για εμάς οι Γενικές Συνελεύσεις και γενικότερα οι διαδικασίες βάσης, δηλαδή διαδικασίες που δίνουν τη δυνατότητα στο σύνολο των εργαζομένων να συζητούν και να παίρνουν από κοινού αποφάσεις είναι ο μόνος τρόπος για τη δημιουργία ενός πραγματικά μαχητικού, διεκδικητικού και ανατρεπτικού συνδικαλισμού.

Ταξικό Μέτωπο

Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες

taxikometopo@gmail.com

taxikometopo.wordpress.com