Τα τελευταία χρόνια οι επιθέσεις στον κόσμο της εργασίας με αφορμή την καπιταλιστική κρίση έχουν ενταθεί με αποτέλεσμα την πτώση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, αύξηση ανεργίας, απολύσεις, εξάπλωση επισφάλειας, κλπ. Οι αντιδράσεις δεν κατάφεραν να μπλοκάρουν την επίθεση. Ακόμα και τα πρώτα χρόνια που πήραν σχετικά μαζικό χαρακτήρα δε μεταφέρθηκαν μέσα στους χώρους δουλειάς αλλά παρέμειναν στο επίπεδο των κεντρικών διαδηλώσεων χωρίς να αποκτήσουν ρίζες στην καθημερινότητα των εργαζομένων. Όσοι αγώνες έγιναν και γίνονται στο εσωτερικό χώρων δουλειάς αφορούν κυρίως κλαδικά ζητήματα και δεν έχουν καταφέρει να συνδεθούν μεταξύ τους ώστε να συγκροτήσουν μια εργατική αντιπολίτευση απέναντι σε κράτος και εργοδοσία. Πέρα από τους άλλους λόγους μια βασική αιτία της ήττας των κινητοποιήσεων των τελευταίων χρόνων είναι και η ανυπαρξία εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Αυτή τη στιγμή οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δίνουν συνδικαλιστική πυκνότητα (με δεδομένα του 2004) 28%. Η πλειοψηφία των συνδικαλισμένων μελών της προέρχεται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα που ανήκει στη ΓΣΕΕ και από τις δημόσιες επιχειρήσεις που υπάγονται στην ΑΔΕΔΥ . Η πυκνότητα στη ΓΣΕΕ δεν ξεπερνά το 15%. Αυτή υπολογίζεται με τη διαίρεση του αριθμού των ατόμων που μετέχουν στις συνδικαλιστικές εκλογές προς τον αριθμό του συνόλου των μισθωτών. Στο σύνολο των μισθωτών δεν υπολογίζουν ούτε τους άνεργους ούτε τους μετανάστες εργαζόμενους. Αυτό σε συνδυασμό με τις λαθροχειρίες που όλοι ξέρουμε πως γίνονται στις εκλογές ως προς τον αριθμό των ψηφισάντων ( με βάση τον οποίο υπολογίζεται και το ύψος χρηματοδότησης των συνδικάτων από τον οργανισμό εργατικής εστίας ) μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μάλλον η πραγματική πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα κυμαίνεται σε μονοψήφια ποσοστά. Επίσης το 97% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα δεν έχουν σωματείο.
Και αυτό το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό αφορά σωματεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία γραφειοκρατικά που πιθανότατα δεν κάνουν καν γενικές συνελεύσεις παρά μόνο εκλογοαπολογιστικές, σωματεία που πολλά από αυτά δεν έχουν καν έναν στοιχειωδώς ταξικό προσανατολισμό. Καταλαβαίνουμε επομένως ότι η μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης δεν έχει επαφή με οποιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού. Μην ξεχνώντας λοιπόν ότι αυτή τη στιγμή αφορά ένα πολύ μικρό ποσοστό εργατών θα πρέπει να προσεγγίσουμε τη συζήτηση που γίνεται κατά κύριο λόγο στο εσωτερικό των πολιτικοποιημένων μειοψηφιών των εργαζομένων πάνω στα πρωτοβάθμια σωματεία, τα σωματεία βάσης,κλπ.
Οι δυο κυρίαρχες μορφές δευτεροβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης που έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια (που να κινούνται πέρα από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ) είναι ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων και η Εργατική Ομοσπονδία Βάσης . Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων έπαιξε θετικό ρόλο σε επιμέρους αγώνες και κινητοποιήσεις . Ήταν όμως σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενος από τις δυνάμεις της εκτός ΚΚΕ αριστεράς και κουβαλούσε τα περισσότερα από τα κουσούρια της. Πολλές φορές μετατρέπονταν σε αριστερό κοινοβούλιο όπου συγκρούονταν οι διάφορες γραμμές των αριστερών οργανώσεων για το εργατικό κίνημα χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται τόσο στις αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, όσο στην κομματική ένταξη των αντιπροσώπων τους. Η σύγκρουση αυτή οδήγησε τελικά το συντονισμό στη διάλυση. Ο γενικός προσανατολισμός του συντονισμού ήταν αυτός της πίεσης στις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ σε συνδυασμό με αυτόνομες δράσεις από αυτές σε επιμέρους ζητήματα. Δεν υπήρχε ωστόσο η προοπτική συγκρότησης μιας μόνιμης τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής δομής ανεξάρτητης από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τουλάχιστον όσον αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στο συντονισμό
Από την άλλη μεριά υπάρχει η υπό συγκρότηση ομοσπονδία σωματείων βάσης και εργατικών συλλογικοτήτων καθώς και κάποια σωματεία βάσης που δε συμμετέχουν στην ομοσπονδία ούτε στο συντονισμό αλλά κινούνται προς μια κατεύθυνση πλήρους ανεξαρτητοποίησης από τη ΓΣΕΕ και αρκετά από αυτά αρνούνται ακόμα και να ενταχθούν στα αντίστοιχα δευτεροβάθμια όργανα. Κουβαλώντας και αυτά τα δικά τους προβλήματα έχουν ωστόσο το πλεονέκτημα ότι αποτελούν εργατικές κινήσεις από τα κάτω χωρίς αυταπάτες για το ρόλο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και με ξεκάθαρο στόχο τη συγκρότηση μιας αυτόνομης εργατικής συνομοσπονδίας. Σε κάθε περίπτωση για να μπορέσουν προσπάθειες όπως αυτή της Εργατικής Ομοσπονδίας να αντέξουν με επιτυχία στο χρόνο θα πρέπει να είναι προσανατολισμένες στο χτίσιμο νέων σωματείων σε όσο περισσότερους χώρους εργασίας γίνεται και να μην αναλωθούν σε (χρήσιμες κατά τα άλλα) εσωτερικές συζητήσεις.
Με δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων βρίσκονται εκτός συνδικάτων ο βασικός στόχος σήμερα είναι η εξάπλωση στους χώρους δουλειάς σωματείων και εργατικών κινήσεων που να κινούνται σε ταξική κατεύθυνση. Αυτό δε σημαίνει την υποτίμηση της δουλειάς που πρέπει να γίνει μέσα στα ήδη υπάρχοντα σωματεία με στόχο να καταστεί η γενική τους συνέλευση το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων τους και να στραφούν προς έναν ταξικό αυτόνομο από κράτος, κεφάλαιο και μαφίες προσανατολισμό. Σημαίνει όμως πως όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μικρό τμήμα της εργατικής τάξης και το στοίχημα είναι πως θα εμπλακούν στο συνδικαλισμό περισσότεροι εργαζόμενοι και κυρίως περισσότεροι χώροι δουλειάς.
Με αυτήν την έννοια η συγκρότηση μιας ομοσπονδίας, αυτό-οργανωμένης, αυτόνομης από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μεταξικό, αντικαπιταλιστικό πρόσημο μπορεί να δημιουργήσει μια δυναμική που θα οδηγήσει στην εξάπλωση πρωτοβάθμιων εργατικών κινήσεων βάσης σε μειοψηφικό μεν επίπεδο αλλά σε περισσότερους χώρους δουλειάς και πόλεις από ότι σήμερα. Επίσης η παρουσία ενός συνδικαλιστικού πόλου εμφανώς αυτόνομου από κράτος και εργοδότες και διακριτού από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όχι μόνο πολιτικά αλλά και οργανωτικά μπορεί, αν αντέξει στο χρόνο και πετύχει υλικές νίκες σε επιμέρους αγώνες, να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τμήματα της εργατικής τάξης τα οποία, ακόμα και αν δεν ενταχθούν οργανωτικά σε αυτόν ως μέλη θα ανταποκρίνονται σε καλέσματα του και θα προστρέξουν σε αυτόν σε περίπτωση μιας μελλοντικής εργατικής αναταραχής. Εφόσον κάτι τέτοιο συμβεί θα βοηθήσει να δοθούν οι εργατικές μάχες με άλλους όρους συγκριτικά με το παρελθόν που ο κόσμος ήταν αναγκασμένος να ακολουθεί τις ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έστω και με κρύα καρδιά ελλείψει άλλου φορέα ικανού να κηρύξει γενική απεργία.
Το επόμενο διάστημα λοιπόν αυτό που επείγει είναι να ενταθούν οι προσπάθειες εξάπλωσης των συνδικαλιστικών κινήσεων σε κάθε χώρο δουλειάς, κλάδο και περιοχή και παράλληλα η ενίσχυση των προσπαθειών για το σπάσιμο επιτέλους του μονοπωλίου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο συνδικαλισμό στην προοπτική δημιουργίας μιας αντικαπιταλιστικής συνομοσπονδίας εργασίας η οποία χωρίς ιδεολογικά κωλύματα θα επιχειρήσει τη συγκρότηση ενός αυτόνομου ταξικού πόλου και θα συμβάλλει στη γέννηση ενός νέου εργατικού κινήματος που η έλλειψή του έγινε πιο φανερή από ποτέ με τις ήττες που υπέστη η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια. Με βάση το παραπάνω σκεπτικό η ΕΣΕ στηρίζει έμπρακτα την εργατική ομοσπονδία βάσης και μέλη της συμμετέχουν ενεργά σε σωματεία βάσης ή έχουν πάρει πρωτοβουλίες για τη δημιουργία νέων χωρίς να προσπαθούν να περάσουν γραμμές ή σχέδια. Κάθε μέλος μας δίνει προτεραιότητα στις ανάγκες των σωματείων και στηρίζει την αυτόνομη δράση τους. θα συνεχίσουμε να είμαστε παρόντες και να δουλεύουμε για το μαχητικό αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό.
ΕΣΕ-ΑΘΗΝΑΣ
ese.espiv.net / ese-ath@espiv.net
τηλ: 6941507846