Χέρια κρατικά, εργοδοτικά, χέρια βαμμένα με αίμα εργατών! Δεν ξεχνάμε τα 4 ταξικά αδέρφια μας που δολοφονήθηκαν στα ΕΛΠΕ.
Την Παρασκευή 08/05/2015 γίνεται η φονική έκρηξη στα διυλιστήρια των ΕΛ.ΠΕ. Ασπρόπυργου συμφερόντων του Ομίλου Λάτση, που κατέληξε στον σοβαρό τραυματισμό δύο εργατών και στο θάνατο τεσσάρων: του Μπάμπη Δευτεραίου, του Ραμαντάν Ντελιλάι, του Αντώνη Αβράμπου, και του Κώστα Μαγγούρα. Είναι η τρίτη εργοδοτική δολοφονία στα ΕΛΠΕ μετά το θάνατο του εργάτη Παναγιώτη Λίγκου τον Αύγουστο του 2008 και του δύτη Νίκου Καππέ τον Μάϊο του 2010. Δεκάδες δε είναι οι περιπτώσεις που από καθαρή τύχη «ατυχήματα» δεν κατέληξαν σε θάνατο, με πολλούς όμως τραυματισμούς, αλλά και περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις στην περιοχή.
Η τελευταία εργοδοτική δολοφονία στα ΕΛΠΕ, αποτελεί ένα προαναγγελθέν έγκλημα, καθώς ασκήθηκε τρομακτική πίεση να ολοκληρωθεί σε 30 ημέρες το έργο του shut down, ενώ μια ημέρα πριν την έκρηξη της 8ης Μάης, υπήρχε διαρροή στην ίδια μονάδα. Αλλά και τα όσα ακολούθησαν της έκρηξης, αποδεικνύουν ότι οι εργάτες αποτελούν απλώς αναλώσιμα υλικά στην κρεατομηχανή του κεφαλαίου. Όχι μόνο δεν ήχησε ο συναγερμός, όχι μόνο δεν ακολουθήθηκε σχέδιο ασφαλούς εξόδου, αλλά οι εργαζόμενοι βρήκαν τις πόρτες κλειστές. Όταν έσπασαν μια πόρτα για να απεγκλωβιστούν, οι μπάτσοι της εργοδοσίας τους απείλησαν ότι θα τους πάρουν τις κάρτες εισόδου τους, για να μην μπορούν να επιστρέψουν στη δουλειά τους. Για αρκετή ώρα δε, δεν υπήρχε σαφής εικόνα για το πόσοι και ποιοι δούλευαν στον εργολάβο που είχε αναλάβει τη συντήρηση της φονικής μονάδας.
Είναι σαφές ότι οι εργάτες στα ΕΛΠΕ πηγαίνουν στη δουλειά τους χωρίς να ξέρουν αν θα επιστρέψουν σπίτια τους, ή πότε θα τους «χτυπήσει» κάποια ασθένεια. Η υπερενταντικοποίηση της εργασίας, τα επικίνδυνα υλικά και συνθήκες, αλλά και η αντικατάσταση έμπειρου προσωπικού από φτηνά εργατικά χέρια χωρίς την απαιτούμενη εμπειρία, είναι πάγια τακτική της εργοδοσίας για να απομυζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος από τον εργάτη. Σε χειρότερη μοίρα οι ανειδίκευτοι εργάτες που εξαναγκάζονται για ένα μεροκάματο πείνας, να δουλεύουν σε εργολαβικά συνεργεία για τη διάρκεια των εργασιών συντήρησης, που συνήθως είναι 30-40 ημέρες, με εξαντλητικά ωράρια σε 12ωρες ή 16ωρες βάρδιες. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το μόνιμο προσωπικό των ΕΛΠΕ που δουλεύει στις ίδιες συνθήκες, ή όπως χαρακτηριστικά τονίζει εργάτης των ΕΛΠΕ «κάνουμε την ίδια δουλειά, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, καρκίνο έχουμε τον ίδιο, καιγόμαστε το ίδιο».
Συνένοχοι στη συγκάλυψη της εργοδοτικής δολοφονίας ΜΜΕ, κράτος, εργοδοσία αλλά και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, που υπέγραψαν το κατάπτυστο πόρισμα της επιτροπής διερεύνησης, που έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν, αποδίδοντας την αιτία της έκρηξης σε ανθρώπινο σφάλμα! Γνωστή πρακτική εξάλλου του κεφαλαίου να ξεπλένει τα εγκλήματά του ρίχνοντας την ευθύνη στον εργάτη ή στην «κακιά την ώρα». Όμως το ίδιο το πόρισμα εκτός του ότι λέει στον εργάτη «φταις για τον θάνατό σου», νομιμοποιεί τους λόγους που οδηγούν στις εργοδοτικές δολοφονίες, καθώς αναγνωρίζει το δικαίωμα στους εργολάβους να επιβάλλουν εξαντλητικές βάρδιες αλλά και το ωρομίσθιο πείνας των 3,80 ευρώ!
«Πρώτη φορά αριστερά», σημαίνει λοιπόν, νομιμοποίηση για τον Όμιλο Λάτση να συνεχίσει να αντικαθιστά το εξειδικευμένο προσωπικό από ανειδίκευτους και χαμηλόμισθους εργάτες μιας χρήσης, μειώνοντας το χρόνο των έργων και αυξάνοντας το κέρδος του. Σημαίνει ότι η «ελπίδα έρχεται» όχι για την εργατική τάξη αλλά για το κεφάλαιο, που μπορεί να ελπίζει ότι οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης (ΜΑΤ), θα συνεχίσουν να διαφυλάττουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης όταν αυτά διαρρηγνύονται από τη διαμαρτυρία, όπως αποδεικνύουν οι 39 προσαγωγές διαδηλωτών ενάντια στις νέες εργοδοτικές δολοφονίες του Λάτση, ή η συντονισμένη επίθεση ΜΑΤ και φασιστών στη μοτοπορεία. Και φυσικά, δεν πρόκειται για απλή συνενοχή του αστικού κράτους στις ορέξεις του κεφαλαιοκράτη, αλλά για επιβολή του καπιταλιστικού συστήματος, με την εξόφθαλμη σύμπραξη κράτους και κεφαλαίου με τους νεοναζί, ενάντια στην εργατική αντίσταση.
Ο Λάτσης, εξάλλου, εξασφάλισε την «προσωρινή» άδεια εγκατάστασης της ΠΕΤΡΟΛΑ από τη Χούντα το 1972, με αναγκαστική απαλλοτρίωση 2900 στρεμμάτων του οικισμού των Ελευσίνιων. Το 1981 δήλωνε ευθαρσώς πως «15.000 άτομα τρώνε από εμένα γλυκό ψωμί εκτός από τους κομμουνιστές». Το 2003 πραγματοποιήθηκε η πρώτη κίνηση ιδιωτικοποίησης των ΕΛΠΕ με απορρόφηση της ΠΕΤΡΟΛΑ, επί κυβέρνησης Σημίτη και με ανακοίνωση του τότε υπουργών Εθνικής Οικονομίας, Νίκου Χριστοδουλάκη, και του υπουργού Ανάπτυξης, Α. Τσοχατζόπουλου. Τα ιδιωτικοποιημένα ΕΛΠΕ, πλέον τελούν υπό τη διοίκηση του Λάτση, που εφαρμόζει τις ίδιες πρακτικές και λογικές με την ΠΕΤΡΟΛΑ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί από τους επιστάτες της ΠΕΤΡΟΛΑ ήταν «σταγονίδια» της χούντας, πρώην ΕΣΑτζήδες που επέβαλλαν τον «νόμο και την τάξη» του Λάτση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους 15 νεκρούς εργάτες που δολοφονήθηκαν στην ΠΕΤΡΟΛΑ τον Σεπτέμβριο του 1992.
Η εργατική τάξη όσες επιθέσεις και αν δέχεται, είναι αυτή που έχει τη δύναμη να κινήσει ή να παγώσει τις «τσιμινιέρες». Είναι αυτή που μπορεί να δώσει ένα τέλος στη λογική της «ανάθεσης», και να διακόψει την κυριαρχία του κεφαλαίου και του αστικού κράτους, επιτείνοντας την ταξική πάλη, μέσα από την συλλογικοποίηση σε αντιιεραρχικές εργατικές συλλογικότητες. Με άμεση δράση, αυτοοργάνωση, και επαναστατική ηθική ενάντια στις ξεπουλημένες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές δομές, μπορεί ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο επισφαλώς εργαζόμενος να αισθανθεί αυτή τη δύναμη στα χέρια του. Το οφείλουμε στα δολοφονημένα ταξικά μας αδέρφια.
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Αθήνας (ΕΣΕ Αθήνας)