Στην Γαλλία, από τις 31/03/2016 παρουσιάστηκε το φαινόμενο της Nuit Debout, που ούτε λίγο ούτε πολύ, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια εκτεταμένη κοινωνική αναταραχή. Τι είναι η Nuit Debout? Είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας που ξεκίνησε όταν μια ομάδα ανοργάνωτων ανθρώπων, δηλαδή έξω από τα συνδικάτα και τα κόμματα, για την ακρίβεια μόνο μαθητές και φοιτητές, αποφάσισαν να καταλάβουν την Πλατεία Δημοκρατίας του Παρισιού και να την κρατήσουν όλη νύχτα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο νέο εργατικό νόμο El Khomri που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση Ολάντ. Αυτό συνεχίστηκε για 11 μέρες στην κεντρική αυτή πλατεία, και στην συνέχεια επεκτάθηκε με περεταίρω κινήσεις, δηλαδή καταλήψεις σχολείων, καταλήψεις πλατειών και σε άλλες πόλεις, άφθονες εμπλοκές με τις δυνάμεις καταστολής, συλλήψεις, τραυματίες, κλπ. Σήμερα μόνο οι τραυματίες αστυνομικοί ανέρχονται στους 350, επομένως μπορούμε να κάνουμε κάποιες εικασίες για τις ζημιές και τους τραυματίες του άλλου στρατοπέδου.
Τι λέει όμως ο νόμος αυτός και προκαλεί την εξέγερση:
– Οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν των γενικών συλλογικών. Ο εργαζόμενος που θα αρνηθεί να υπογράψει νέα σύμβαση εργασίας με χειρότερους όρους από την προηγούμενη, θεωρείται ότι παραιτείται και απολύεται χωρίς αποζημίωση.
– Η εργοδοσία δεν έχει ανάγκη την συμφωνία έστω του 50%+ των εργαζόμενων (μέσω των συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους) προκειμένου να εφαρμόσει τα μέτρα της. Αρκεί η συμφωνία του 30%.
– Μειώνονται σημαντικά οι αποζημιώσεις απολύσεων (δεν είχαν αλλάξει ως τώρα). Για δουλειά από 2 έως 5 χρόνια η αποζημίωση πέφτει στους 6 μισθούς.
– Αν μια επιχείρηση “έχει προβλήματα” μπορεί να μειώσει κατά βούληση τους μισθούς και να αυξήσει τα ωράρια. Μπορεί επίσης να κάνει απολύσεις κατά βούληση. “Έχει προβλήματα” σημαίνει έχει πτώση των πωλήσεών της για δύο τρίμηνα.
– Το όριο για τον μέγιστο ημερήσιο αριθμό ωρών εργασίας πηγαίνει από τις 10 στις 12 ώρες.
– Το όριο για τον μέγιστο εβδομαδιαίο αριθμό ωρών εργασίας πηγαίνει απ’ τις 48 στις 60 ώρες.
– Για τους μαθητευόμενους το μέγιστο ωράριο πάει στις 10 ώρες· και 40 την εβδομάδα.
– Ο εργοδότης μπορεί κατά βούληση να αλλάξει τα ρεπό.
– Ο αριθμός των εβδομάδων (απ’ τις 52 που έχει κάθε χρόνος) που το αφεντικό μπορεί να επιβάλλει υπερωρίες πάει απ’ τις 44 στις 46.
– Απ’ την ψήφιση του νόμου και μετά οι υπερωρίες θα πληρώνονται όλες με 10% παραπάνω.
– Καταργούνται οι έλεγχοι των επιθεωρητών υγείας στους εργασιακούς χώρους (ως τώρα γίνονταν συστηματικά). Απ’ την ψήφιση του νόμου και μετά οι εργάτες θα ενημερώνονται κατά την πρόσληψή του από κάποιον υπάλληλο της εταιρείας (π.χ. νοσοκόμα) για πιθανούς κινδύνους εργατικού ατυχήματος.
– Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (με κάτω από 50 άτομα “προσωπικό”) θα μπορούν να κάνουν προσλήψεις “με την ημέρα”.
– Γενικεύεται η δυνατότητα πρόσληψης νεαρών ανέργων (από 18 έως 25) που θα πληρώνονται με κρατικό επίδομα (τα παλιά “stage” ).
Από τις διατάξεις του νομοσχεδίου γίνεται φανερό ότι αφορά τους πάντες, κυρίως όμως όσους δεν έχουν βγει ακόμα στην αγορά εργασίας, ή δεν είναι προς το παρόν «πολύ παραγωγικοί», γι αυτό και χρειάζονται περίοδο «μαθητείας» ώστε να καταστούν παραγωγικοί. Επομένως πολύ σωστά ξεκίνησε από τους μαθητές και τους φοιτητές. Από την μέρα αυτή όμως μέχρι σήμερα, το κίνημα αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις κι έχει καταστεί κίνημα διαμαρτυρίας κατά του νεοφιλελευθερισμού Ένας λόγος που μαζεύει κόσμο γύρω του είναι ότι είναι ακηδεμόνευτο, βρίσκεται έξω από κόμματα και επίσημες πολιτικές οργανώσεις και λειτουργεί όπως όλα τα κινήματα των δρόμων, οριζόντια.
Ο αντεργατικός νόμος που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση Ολάντ, είναι ίδιος με τους νόμους που ισχύουν ήδη στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, οι γνωστές αντεργατικές πολιτικές που σκοπό έχουν την απαξία της εργατικής δύναμης, την κατάργηση των κεκτημένων και όχι χαρισμένων εργατικών δικαιωμάτων, την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Η προοπτική του κινήματος της Γαλλίας και όλων των αντίστοιχων κινημάτων, η προοπτική ολόκληρης της τάξης των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, βρίσκεται στον συνασπισμό γύρω από αυτοργανωμένες δομές (εργατικά σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς), μακριά από τις δομές οργάνωσης που ήδη μας πρόδωσαν.
Παραδειγματιζόμαστε από τους γάλλους πολίτες, για να οργανώσουμε μόνοι μας την αντίστασή μας, ακηδεμόνευτα, σε χώρους δουλειάς, σε Πανεπιστήμια, σε γειτονιές.
Καταργούμε στην πράξη τους νόμους μαζικής υποτίμησης της εργασίας μας.
Μέχρι να γίνει η οργή μας ποτάμι που θα τους πνίξει.
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (Αθήνας)