Η περίπτωση του The Press Project
Την τελευταία εβδομάδα, έχουμε παρατηρήσει ένα οχετό κειμένων από τον Κώστα Εφήμερο, σχετικά με την λειτουργία και το μέλλον της ειδησεογραφικής ιστοσελίδας The Press Project.
Όπως αναφέρει στα εν λόγω κείμενα, αφορμή για την καταγγελία αυτή, στάθηκε η στάση και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων που απασχολεί. Πιο συγκεκριμένα, φαίνεται να θεωρεί ότι οι διεκδικήσεις αυτές στέκονται τροχοπέδη στην επικείμενη ανάκαμψη του «μόνου ανεξάρτητου ΜΜΕ» που υπάρχει στη χώρα.
Το τι είναι, πως λειτουργεί και τι φαντάζεται ο Κ.Ε. για τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα και τα ΜΜΕ, ποσώς μας ενδιαφέρει, αφού δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μία ακόμα καπιταλιστική επιχείρηση. Κι αυτό διότι, όπως αναφέρει ο ίδιος, έφτασε να απασχολεί είκοσι εργαζόμενους, οι οποίοι καλούνται «να κάνουν υπομονή», «να στηρίξουν το – στην προκειμένη περίπτωση ατομικό – όραμα της επιχείρησης» και να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις αθλιότητες που όλοι/ες έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε σε κάθε εργασιακό χώρο. Όταν οι εργαζόμενοι αντιδράσουν, η δουλειά του εργοδότη είναι να τους κατηγορήσει για επιθετικότητα και ρήξη.
Εδώ, η ρήξη παρουσιάζεται (μονομερώς βεβαίως) στο κείμενο που ανέβασε το Σάββατο 8/10/2016 με τίτλο «Το προτελευταίο κείμενο του ThePressProject», όπου σε ένα κομμάτι αυτού, παρά την αυτοκριτική που ασκεί, επιτίθεται στους εργαζόμενους που απασχολεί για τις διεκδικήσεις που έχουν.
Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάζει μέσα σε όλα, μια σειρά διαπραγματεύσεων με τους εργαζόμενούς του, τους τελευταίους μήνες και οι τοποθετήσεις του συνδέουν τις εργατικές διεκδικήσεις με το ενδιαφέρον για την εργασία τους, ονομάζοντας «γιαλαντζί συνδικαλιστές» όσους διεκδικούν. Στην συνέχεια βλέπουμε να εκβιάζει δημόσια τους εργαζομένους (μειώσεις μισθών/καταβολών ή απολύσεις, κλείσιμο ιστοσελίδας) και αφού βάλλει εναντίον τους για να μαζέψει λεφτά από τους αναγνώστες, ξεκαθαρίζει ότι θα συνεχίσει μόνο με αυτούς που «ενδιαφέρονται», σύμφωνα και με νεότερα κείμενα που έχει βγάλει από τότε.
Οι άλλοτε αξιόλογοι συνεργάτες, εκείνοι που – σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά του – κρατούσαν το επίπεδο ψηλά, έγιναν εκβιαστές και αχάριστοι απ’ τη στιγμή που διεκδίκησαν καταβολές δεδουλευμένων και απαίτησαν σταθερότητα και εξασφαλισμένο εργασιακό περιβάλλον, κάτι που όπως φαίνεται απ’ την αυτοκριτική του, δεν υπήρχε ως τότε.
Ξεκαθαρίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε τις θέσεις και τις ενέργειες των εργαζομένων, αφού δεν έχει πέσει στην αντίληψη μας κάποια ανακοίνωση ή κάποια κινητοποίηση. Τα γεγονότα όμως όπως παρουσιάζονται από τον Κ.Ε., δείχνουν για άλλη μία φορά ότι πολλοί στο όνομα της αριστεράς, πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να μένουν στο απυρόβλητο και να λειτουργούν καταπατώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων, παρουσιάζοντας τάχα μία εναλλακτική λειτουργία ή σκεπτικό. Χαρακτηριστικό και το «παράπονο» που κάνει ότι πως γίνεται να απεργούν οι δικοί του εργαζόμενοι, όταν δεν το κάνουν αυτοί που δουλεύουν στα μέσα της διαπλοκής, όπως τα ονομάζει, από τη στιγμή μάλιστα, που οι τελευταίοι είναι απλήρωτοι το διπλάσιο χρονικό διάστημα. Η κλασική λογική του «κοίτα τη δουλίτσα σου» και του «υπάρχουν και χειρότερα».
Τέλος, από το βήμα αυτό, ο Κ.Ε. στο «τελευταίο κείμενο του ThePressProject», στις 10/10/2016 αποφασίζει να κάνει κριτική και στις κολεκτίβες. Με άκρως «προοδευτικό» τρόπο, ο άνθρωπος που στήριξε το προσωπικό του όραμα σε δωρεές και απαίτησε να γίνονται με συνέπεια και συνέχεια, μας αναλύει γιατί τα συλλογικά εγχειρήματα είναι καταδικασμένα. Ε λοιπόν, όλοι εμείς που ξέρουμε ή γοητευόμαστε να μάθουμε τι σημαίνει συλλογική διεκδίκηση, ποσώς ενδιαφερόμαστε για τη γνώμη του.
Εν κατακλείδι, καταγγέλλουμε την κάθε επί της ουσίας καπιταλιστική λογική και πρακτική, της «εναλλακτικής» εργοδοσίας και των «προοδευτικών» αφεντικών. Και διαμηνύουμε προς πάσα κατεύθυνση, ότι τέτοιες λογικές και πρακτικές δεν είναι και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να είναι, πάνω από τα δικαιώματα των εργαζομένων, τις διεκδικήσεις και τους αγώνες τους.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΕΣΕ) ΑΘΗΝΑΣ
