Τραγουδήσαμε με πάθος «πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μισήσαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού», νιώθοντας ξένες και ανεπιθύμητοι σε μια χώρα όπου βασιλεύουν η εκκλησία και οι παιδεραστές, η κομπίνα και το ρουσφέτι.
Σ’ έναν τόπο όπου οι κυβερνώντες, σαν άλλοι φεουδάρχες, φιλοδοξούν να πλουτίσουν με την ανάπλαση των δημόσιων χώρων και
την δυσπλασία των ζωών μας, όπου το φυσικό τοπίο περνάει σε εμπορική χρήση, την ίδια ώρα που η δημόσια υγεία φυλλοροεί και η παιδεία βάλλεται από σκοταδιστικά πυρά.
Και πώς να μην νιώθουμε ξένες και ανεπιθύμητοι όσες αγαπήσαμε την ζωή, όσοι παλεύουμε καθημερινά για την ελευθερία;
Υπάρχουν ωστόσο κάποιες προσωπικότητες που μας «κλέβουν» τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και δικαιωματικά παίρνουν τα ηνία σε αυτόν τον παράδοξο αγώνα συμφοράς.
Άνθρωποι που έτρεξαν να σωθούν από τον θρησκευτικό φανατισμό και τον πόλεμο, που εναπόθεσαν ελπίδες και υπάρχοντα στα χέρια προσώπων αμφιβόλου ηθικής και βρέθηκαν σ’ αυτό το σύνορο ανατολής και δύσης.
Σε αυτήν την «κοιτίδα πολιτισμού», στην «γη του Ξένιου Δία» βρίσκονται φυλακισμένοι σε στρατόπεδα και καταυλισμούς, αντιμέτωποι με τις επαναπροωθήσεις και την πείνα, ιατρικά αβοήθητοι και δεχόμενοι επίθεση από ένα κομμάτι της κοινωνίας, εγκλωβισμένοι σε έναν ακόμη κυκεώνα γραφειοκρατίας και αδιεξόδων.
Αποφασίσαμε να γράψουμε κείμενα για εκείνους και εκείνες,εκφράζοντας τις σκέψεις μας ρεαλιστικά ή μυθοπλαστικά, παίρνοντας θέση πλάι και όχι απέναντι στους ανθρώπους που παλεύουν για μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια, ισότητα και ελευθερία.
Μέχρι το ξήλωμα του τελευταίου φράχτη, μέχρι την κατάργηση του τελευταίου συνόρου, μέχρι εκείνη την στιγμή που δεν θα μετράμε το χρώμα, την θρησκεία και το φύλο, μα μόνο το χαμόγελο και την αυτοδιάθεση του συνομιλητή και της συνομιλήτριάς μας στην πάλη για μια καλύτερη ζωή.
Το ημερολόγιο των εργαζομένων έχει σαν σκοπό την ενίσχυση του Ταμείου Αλληλοβοήθειας της ΕΣΕ Αθήνας και μπορείτε να το βρείτε σε στέκια, καταλήψεις, κεντρικά βιβλιοπωλεία κ φυσικά απο την ΕΣΕ Αθήνας, επικοινωνώντας στο ese-ath@espiv.net