Συνέλευση Ομάδας Δράσης κατά της Αστυνομικής Βίας/Αυθαιρεσίας και του Εκφασισμού της Κοινωνίας Γράμμα/καταγγελία του συναγωνιστή μας Yves, πό το Καμερούν, με σύντομη περιγραφή των όσων βίωσε, ως σκληρά εργαζόμενος, χωρίς δικαιώματα, το Καλοκαίρι που πέρασε:et des heures de travail bien precises et par la suite je devais tout faire et meme travailler des heures et des heures supplementaires dans des
conditions ridicule et parfois sur une tonne d’ injures allant meme jusqu’a preciser la couleur ma couleur, je ne pouvais pas rester une minute sans
rien faire car on me trouvais toujours de quoi faire meme s’ il fallait faire le travail des autres ou meme laver ce qui est propre, je commencais le
travail avant tout les autres et je terminais après tout les autres. mes conditions de travail alors…
je dormais a la cuisine car il fallait choisir entre ou dormait le chien et celle-ci qui etais a la fois le magasin et dans cette cuisine se trouvaient
des frigos, des appareils pour toss, appareil pour frirre des pomme,et toute la game d’appareil musicale, il est a preciser que tout ces appareils
fontionnaient entre 9h-20h et tres souvent au dela en degageant une chaleur d’ete en ete, je devais supporter cela toute les nuits avec
l’assistance de nombreux moustique et parfois aussi de la musique tres tres haute car il y’ avait des jours ou ils organisaient des fetes jusqu’ a
tres tres tard la nuit et que j’ etais parfois reveiller en plein sommeil pour arreter les appareil musicaux, generateur et autre et les ranger.
Je m’etais arrête de demander a manger car a un moment donne il falais la signature tu patron pour manger et je remarquais que cette
regle n’etais appliqué qu’a moi, je faisais donc venir mes provisions nutritionnelle d’athene par poste a l’adresse du patron et celles ci etaient
toujours ouvertes avant de me parvenir. mon salaire journalier le plus bat de tous passait parfois par les mains de d’autres employers comme moi
pour me parvenir et me le balancait parfais sous la porte des toilettes si je m’ y car presser de rentrer après la fermeture et moi presser de me mettre
a l’aide sachant qu’ apres la fermeture je resterai sans eau et lumiere seul au monde. Je me souviens qu’un jour j’ai perdu mon porte feuille avec tout mes papiers a l’ interieur y compris de l’argent et que quelques 12 jour plus tard je l’ai retrouve sans argent et avant cela, j’avais déjà fais plus de 20KM a pied pour aller le declarer a la police après plusieurs promesse non tenu de mes patrons de m’ y conduire en voiture. je me sentais de plus en plus tres mal de continuer a travailler laba et je leur ai dit a deux reprises que je serais tres volontier d’arreter le travail s’ ils me payaient ce qu’ils me devaient. a chaque fois, ils trouvaient les mots pour me convaincre de rester jusqu’au dimanche 23-08-2015 ou je me suis decide d’ arreter sans ouverture aux negociations
Ils n’ont retenu 2 jours Durant laba contre ma velonte car il voulaient seulement me donner la moitie de mon argent en me donnant un choix si je ne voulais pas le prendre entre m’enculer ou aller au tribunal, choix que je ne pouvais pas faire bien evidament c’est donc ou je leur propose donc que je pouvais continuer le travail s’ il me payaient tout mon argent, et ils ont donc sauter sur l’occasion en me repondant OK, on te donne la moitie de ton argent et tu travail les 10 jours restant avant la fermeture avec une reduction de salaire de 50% que nous te donnerons avec l’autre moitie de la dette a la fermeture.
Je l’ai accepter dans le but d’ informer les membres “OMADA DRASIS” donc j’en fais parti et a qui je reitere mes scincere remerciments… de m’ avoir apporte l’aide et le soutient neccessaire qui ont contribuer a retablir mes droits mais aussi les devoirs du patron…
Je voudrais bien continuer a vous raconter ma meaventure dans ce lieux car elle ont ete tres tres nombreuse et pourais prendre tout un roman d’ histoire raciste mais vous avez eu la les fais majeurs et l’ idee generale de certains patrons qui apparaissent parfois bien au yeux de la societe mais au fond ils sont hummmmmmmmmm ??? mon histoire en donne une reponse, une fois de plus “MERCI A OMADA DRASIS POUR PLUS JAMAIS CA “.
Η προσωπική ιστορία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η ιστορία των αφεντικών μου, της δουλειάς και η δική μου, η οποία αρχίζει στις 12-5-2015.
Όταν συνάντησα τα αφεντικά μου, που ήταν δύο, μου φάνηκε ότι ήταν άνθρωποι καλοί, συμπαθητικοί, άνθρωποι που νοιάζονταν για μένα, τον εργαζόμενό τους. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι απλώς με
καλόπιαναν, μόνο και μόνο για να μπορέσουν πιο εύκολα να με καταβροχθίσουν αργότερα.
Πράγματι, όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, το ωράριο εργασίας και τα καθήκοντα που μου ανέθεταν ήταν καθορισμένα με ακρίβεια. Έπειτα όμως, ήμουν υποχρεωμένος να κάνω τα πάντα, ακόμα και να δουλεύω ολόκληρες ώρες πέρα από το ωράριο, κάτω από εξευτελιστικές συνθήκες και πολλές φορές σε τόνο απροκάλυπτα προσβλητικό, που έφτανε μέχρι και σε αναφορές στο χρώμα μου· δεν μπορούσα να μείνω ούτε λεπτό χωρίς να είμαι απασχολημένος, καθώς έβρισκαν διαρκώς κάτι να μου αναθέσουν, ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να κάνω τη δουλειά κάποιου άλλου ή ακόμη και να πλύνω κάτι που ήταν ήδη καθαρό· ξεκινούσα τη δουλειά πρώτος, πριν από όλους τους άλλους, και τελείωνα τελευταίος, αφού όλοι οι υπόλοιποι είχαν τελειώσει.
Και ως προς τις συνθήκες της δουλειάς μου… Κοιμόμουν στην κουζίνα καθώς είχα να επιλέξω μεταξύ αυτής και του να κοιμάμαι εκεί που κοιμόταν ο σκύλος. Η κουζίνα αυτή ήταν ουσιαστικά ο χώρος του καταστήματος και μέσα σ’ αυτή την κουζίνα βρίσκονταν όλα τα ψυγεία, οι τοστιέρες, οι φριτέζες, και μια ολόκληρη γκάμα από εξοπλισμό για αναπαραγωγή μουσικής -εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι όλες αυτές οι συσκευές λειτουργούσαν από τις 9 το πρωί ως τις 8 το βράδυ, πολύ συχνά και πέραν αυτής της ώρας, εκλύοντας αφόρητη ζέστη μέσα στην ήδη αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού- και έπρεπε να τα υπομένω όλ’ αυτά κάθε νύχτα, μαζί με αμέτρητα κουνούπια και ενίοτε το θόρυβο από μουσική σε πολύ μεγάλη ένταση, αφού κάποιες μέρες οργάνωναν πάρτι ως πολύ αργά τη νύχτα, οπότε ξυπνούσα διακόπτοντας απότομα το νυχτερινό ύπνο μου, προκειμένου να κλείσω τα στερεοφωνικά και τη γεννήτρια, και να τα τακτοποιήσω στη θέση τους.
Σταμάτησα να ζητάω φαγητό καθώς από ένα σημείο και μετά χρειαζόταν υπογραφή από το αφεντικό για να μπορώ να τρώω και παρατήρησα ότι αυτός ο κανόνας ίσχυε μόνο για μένα· έτσι, κανόνισα ώστε οι προμήθειές μου σε τροφή να μου αποστέλλονται από την Αθήνα ταχυδρομικώς στη διεύθυνση του αφεντικού μου, και τα δέματα ήταν πάντοτε ανοιγμένα όταν έφταναν στα χέρια μου. Το ημερομίσθιό μου ήταν το χαμηλότερο όλων και συχνά περνούσε από τα χέρια άλλων υπαλλήλων πριν φτάσει σε μένα· κάποιες φορές μου το πετούσαν κάτω από την πόρτα της τουαλέτας, αν εκείνη την ώρα τύχαινε να βρισκόμουν εκεί, επειδή βιάζονταν να γυρίσουν στα σπίτια τους μετά το κλείσιμο και γω βιαζόμουν να προλάβω να εξυπηρετήσω τις ανάγκες μου, γνωρίζοντας ότι μετά από το κλείσιμο, θα έμενα χωρίς νερό και φως, ολομόναχος στον κόσμο.
Θυμάμαι ότι μία μέρα έχασα το πορτοφόλι μου που περιείχε όλα μου τα χαρτιά και χρήματα· 12 μέρες αργότερα το βρήκα χωρίς τα χρήματα· προηγουμένως, είχα ήδη κάνει πάνω από 20 χιλιόμετρα με τα πόδια για
να πάω στην αστυνομία να δηλώσω την απώλεια, αφού τα αφεντικά επανειλημμένα υποσχέθηκαν ότι θα με πάνε με το αυτοκίνητο, υπόσχεση που ποτέ δεν τηρήθηκε. Μέρα με τη μέρα αισθανόμουν όλο και πιο άσχημα στη σκέψη ότι θα συνέχιζα να εργάζομαι εκεί και τους είπα δύο φορές ότι θα σταματούσα τη δουλειά αν μου πλήρωναν όσα μου όφειλαν. Κάθε φορά, έβρισκαν τον τρόπο να με πείσουν να μείνω, ως την Κυριακή 23-08-2015 οπότε αποφάσισα να σταματήσω τη δουλειά χωρίς να δώσω κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης.
Με κράτησαν εκεί 2 ημέρες χωρίς τη θέλησή μου, καθώς ήθελαν να μου δώσουν μόνο τα μισά από τα χρήματά μου, λέγοντάς μου ότι αν δεν τα ήθελα, ή να πάω να γαμηθώ, ή να πάω στα δικαστήρια· δεν είχα βέβαια τέτοια επιλογή. Έτσι τους πρότεινα να συνεχίσω να δουλεύω αν μου πλήρωναν όλα τα χρήματά μου, και αυτοί άδραξαν την ευκαιρία και μου είπαν ΟΚ, σου δίνουμε τα μισά λεφτά και δουλεύεις τις υπόλοιπες 10 μέρες που απομένουν πριν το κλείσιμο, με 50% μείωση στο μισθό, τον οποίο θα σου πληρώσουμε στο κλείσιμο, μαζί με το άλλο μισό της οφειλής. Το δέχτηκα με σκοπό να ενημερώσω τα μέλη της Ομάδας Δράσης κατά της Αστυνομικής Βίας – Αυθαιρεσίας & του Εκφασισμού της Κοινωνίας, στην οποία ανήκω και προς την οποία εκφράζω για ακόμη μία φορά τις ειλικρινείς ευχαριστίες μου… για το γεγονός ότι μου προσέφεραν βοήθεια και την απαραίτητη υποστήριξη προκειμένου να αποκαταστήσω τα δικαιώματά μου όπως επίσης και τις υποχρεώσεις μου απέναντι στο αφεντικό… Θα ήθελα πολύ να συνεχίσω με τη διήγηση των όσων πέρασα εκεί, καθώς έζησα πάρα μα πάρα πολλές περιπέτειες που θα μπορούσαν να σχηματίσουν ένα ολόκληρο μυθιστόρημα για μια ρατσιστική ιστορία· ωστόσο, έχετε τα πιο σημαντικά γεγονότα και τη γενική ιδέα σχετικά με κάποια αφεντικά που πολλές φορές μοιάζουν καλά στα μάτια της κοινωνίας αλλά κατά βάθος είναι ………..;;; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση βρίσκεται στην ιστορία μου. Για ακόμη μια φορά, “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ – ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ & ΤΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΟ ~ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΑΥΤΟ~”.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
Βιτρίνες λουσάτες, κάτεργα για Έλληνες και αλλοδαπούς εργάτες.
Αλληλεγγύη στα ταξικά μας αδέρφια!
Πίσω από την βιτρίνα ενός «μοδάτου» μπαρ στην παραλία Λούρου, το Ibiza beach bar, κρύβεται ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση και η υποτίμηση της εργασίας αλλοδαπού εργάτη. Η εξαρτημένη εργασία προάγει και ευνοεί σχέσεις ανισότητας, όσο και αν τα αφεντικά θέλουν να παρουσιάζουν «πως είμαστε συνεργάτες», «φίλοι», «δικά τους παιδιά», είναι στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης για να συντελείται το έγκλημα της αδήλωτης και απλήρωτης εργασίας με την ανοχή των εργαζομένων. Ο ίδιος ο εργαζόμενος εξέφρασε όλες του τις ενστάσεις επανειλημμένα τόσο στα αφεντικά, όσο και σε μέλη της «Ομάδας Δράσης κατά της αστυνομικής βίας/αυθαιρεσίας και του εκφασισμού της κοινωνίας».
Ως ομάδα δράσης μετά απο αίτημα του ίδιου του συντρόφου μας, εργαζόμενου στο παραλιακό μπαρ, μεταβήκαμε 4 απο εμάς στις 31/08/2015 στο σημείο όπου εργαζόταν, για να σταθούμε αλληλέγγυες/οι στο πλάι του και να ενισχύσουμε τις προσπάθειές «απεγλωβισμού» του από τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και συμπεριφορές των αφεντικών του. Ήμασταν εκεί όταν το αφεντικό με απαξίωση «πλήρωσε» τον εργαζόμενο με ημερομίσθιο 10 ευρώ πετώντας του τα χρήματα κάτω απο την πόρτα της τουαλέττας – η πλήρης απαξίωση της αξίας της προσφερόμενης εργασίας! Ήμασταν εκεί όταν φώναζε στον εργαζόμενο να μείνει και να φυλάει το μαγαζί κατα τη διάρκεια της νύχτας, αναθέτοντας του και καθήκοντα νυχτοφύλακα. Τέτοια ήταν η βιασύνη του αφεντικού του έφυγε ενώ ο εργαζόμενος βρισκόταν στην τουαλέττα. Για μια ακόμα φορά έγινε προσπάθεια διαπραγμάτευσης απο τον ίδιο τον εργαζόμενο, όμως το αφεντικό δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού που έκλεισαν. Την επόμενη ημέρα δεν κατάφερε να εντοπίσει το αφεντικό του, παρόλες τις προσπάθειες που έκανε και υπέβαλλε την παραίτησή του διαμέσω των συναδέλφων του. Χρειάστηκε η τηλεφωνική παρέμβαση της δικηγόρου μας, κ. Γιάννας Κούρτοβικ, μια φιλική κουβέντα -με πρωτοβουλία των αλληλέγγυων- με τον πατέρα του φερόμενου ως ιδιοκτήτη του μαγαζιού, προκειμένου να αρχίσει να «κινητοποιείται» και να ζητά ο ίδιος συνάντηση με τον πρώην εργαζόμενο του. Μιας και κατάλαβε ότι ο εργαζόμενος δεν είναι πια μόνος του έρμαιο των εκβιασμών και απειλών που είχε δεχθεί στο παρελθόν. Έγινε καταγγελία στο αρμόδιο γραφείο του ΙΚΑ για την αδήλωτη εργασία ενώ του εξώφλησε το συμφωνηθέν ποσόν. Κανένας μόνος του απέναντι στα αφεντικά και σε οποιονδήποτε καταπατά ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα «PLUS JAMAIS CA». Μηδενική ανοχή σε όλους εκείνους που είτε με το μαστίγιο είτε με το καρότο προσπαθούν να επιβάλλουν καθεστώς εκμετάλλευσης, ρατσισμού, εκφοβισμού και τρομοκρατίας σε χώρους εργασίας και αλλού. Υψώνουμε τη φωνή μας και δηλώνουμε: «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΑΥΤΟ».