Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Θα ήταν αφελής αν κάποιος πίστευε πως η συνεχιζόμενη επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο στις κοινωνικές κατακτήσεις, η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και η υποτίμηση συνολικά της ζωής μας, θα έρχονταν μόνες τους. Συνοδεύονται πάντοτε με όξυνση της καταστολής και επιβάλλονται ιστορικά με τη βία. Η ¨αριστεροί¨ διαχειριστές του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, έδειξαν αυτές τις μέρες , πιο έκδηλα από ποτέ,
όχι απλά ότι συντάσσονται με τους τρόπους που ακολουθεί ένα αστυνομικό κράτος αλλά ότι αυτή η στρατηγική αποτελεί την συνειδητή πολιτική τους επιλογή.
Οι εργαζόμενες/οι, δεν εκπλήσσονται από αυτή τη συνθήκη, αφού γνωρίζουν πως είναι επακόλουθο των αγώνων τους και πάνω από όλα γνωρίζουν πώς να την αντιμετωπίσουν. Μία τέτοια στιγμή όξυνσης της καταστολής, συνέβη και στα Γιάννενα, την 17 Νοεμβρίου, στην διαδήλωση για το Πολυτεχνείο.
Όπως όλοι γνωρίζουν η πορεία αυτή καταλήγει πάντοτε στην Νομαρχία. Αυτή την φορά όμως, τα ΜΑΤ βρίσκονταν ακριβώς στο σημείο που θα διαλυόταν οι διαδηλωτές. Οι πορείες δεν μπορούν όμως να λήγουν με την παρουσία αστυνομίας δίπλα τους και με δεκάδες ασφαλίτες να βολοδέρνουν τριγύρω. Οι μπάτσοι δεν είναι διακοσμητικοί. Και πραγματικά αυτή την φορά, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς φύλαγαν σε εκείνο το σημείο. Αυτό το γεγονός φαίνεται εκ πρώτης όψεως ανεξήγητο, αλλά δεν είναι. Πρόκειται σίγουρα για κεντρική πολιτική επιλογή που ήθελε να διαμηνύσει στους αγωνιζόμενους, ότι η παρουσία της καταστολής θα είναι από εδώ και πέρα πιο ξεκάθαρη. Το κεφάλαιο ετοιμάζει νέες επιθέσεις και προσπαθεί να καταδείξει ότι θα τις επιβάλλει με την βία, απέναντι στις αντιστάσεις που προκύπτουν. Προσπάθησαν λοιπόν να εφαρμόσουν αυτή την τακτική και τοπικά, αλλά ξανά δεν τους βγήκε.
Η μαζική διαδήλωση, όχι μόνο δεν αποχώρησε από το σημείο αλλά απαιτούσε για πολύ ώρα με συνθήματα να φύγει από την πορεία η αστυνομία. Στην συνέχεια, η πλειοψηφία των διαδηλωτών ανέβηκε μπροστά από τα σκαλάκια της Νομαρχίας, πιέζοντας ασφυκτικά τα ΜΑΤ να αποχωρήσουν. Τα φιντάνια την τοπικής Αστυνομικής Διεύθυνσης νόμισαν πως θα πατούν μέσα στις διαδηλώσεις μας αναίμακτα. Ήξεραν πως αυτό που έκαναν ήταν προκλητικό, μα επέλεξαν την παραμονή τους εκεί. Μετά από ώρα, στριμωγμένοι από δεκάδες κόσμου που η υπομονή του εξαντλούνταν, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε άλλο από το να πνίξουν στα δακρυγόνα την διαδήλωση. Δυστυχώς για αυτούς, έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στα χημικά τους. Το δίκιο όμως κι η οργή είναι αντιασφυξιογόνα.
Οι συμπλοκές επεκτάθηκαν και οι συγκρούσεις σώμα με σώμα ήταν σφοδρές, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του αστυνομικού Διευθυντή Ιωαννίνων Βασιλάκου. Οι διαδηλωτές , με ενότητα και δυναμισμό αντιστάθηκαν στην επίθεση και στη συνέχεια αποχώρησαν συντεταγμένα μόνο όταν η ατμόσφαιρα είχε γίνει πλέον αποπνικτική. Η θρασυδειλεία της αστυνομίας αποτυπώθηκε αργότερα. Ενώ στην Νομαρχία είχαν κατουρήσει τα μπλε παντελόνια τους, το ασφαλιτομάνι επιδόθηκε σε όργιο προσαγωγών μέχρι αργά την νύχτα, με αποκορύφωμα την επίθεση και ξυλοδαρμό από γνωστούς ΟΠΚΕτζήδες και ΜΑΤάδες σε μια ολιγομελή επιτροπή συνδικαλιστών που πήγε στο τμήμα να ενημερωθεί για τις προσαγωγές. Μέσα εκεί, συνελήφθη και ένας συναγωνιστής και κατηγορείται για ¨αντίσταση κατά της αρχής¨, ¨διατάραξη κοινής ειρήνης¨ και ¨σωματική βλάβη¨. Τελικώς, αργά το βράδυ, μια ακόμη προσαγωγή μετατράπηκε σε σύλληψη με την κατηγορία ¨της διατάραξης κοινής ειρήνης¨.
Τονίζουμε πως η απάντηση στην καταστολή δεν είναι κάποιου είδους βεντέτα. Τα μπασκιναριά, θα βαράγαν και τη μάνα τους αν τους το ζητούσε ο διοικητής. Οι διαδηλωτές στην πορεία επιτέθηκαν πάνω από όλα στην κυβερνητική πολιτική που συνεχίζει να τους καταδικάζει στην ανεργία, την επισφάλεια, την φτώχεια, στα χαμηλά μεροκάματα. Επιτέθηκαν στην κρατική στρατηγική να απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις. Έδωσαν ένα μήνυμα αντίστασης στην επερχόμενη αντεργατική/αντικοινωνική επίθεση και την βία που την συνοδεύει.
Η αναβάθμιση των κατασταλτικών μηχανισμών τόσο τοπικά (λίγες μέρες πριν συνεληφθησαν άλλοι συναγωνιστές επειδή κολλούσαν αφίσες για το Πολυτεχνείο με κολλητική ταινία) όσο και κεντρικά δεν μπορεί μείνει αναπάντητη. Και έχει αποδειχτεί ότι καλύτερος δρόμος από την συνέχιση και ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα ενάντια στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου, δεν υπάρχει. Οι πραγματικές απεργίες, η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και του συνδικαλιστικού δικαιώματος, η αύξηση μισθών, οι κινητοποιήσεις ενάντια στο ξεχείλωμα του ωραρίου και κάθε αγώνας που δίνουμε απαιτούν να ανακαλύψουμε ξανά την αδιαλλαξία της εργατικής τάξης, την επιθετικότητα και την προοπτική να κατακτά και όχι μόνο να αμύνεται. Απαιτούν να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΌΤΩΝ ΤΗΣ 17Ης ΝΟΕΜΒΡΗ
ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ