ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ 8 ΜΑΡΤΗ!
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!
Η 8 Μάρτη, παγκόσμια ημέρα των γυναικών, έχει αποτυπωθεί πλέον στο μυαλό των ανθρώπων σε διάφορα σημεία του πλανήτη ως μια ημέρα που οι άντρες πρέπει να χαρίσουν στις μητέρες και συζύγους τους δώρα, ενώ η αγορά γεμίζει από ταμπέλες προσφορών αποκλειστικά για γυναίκες. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η μέρα δεν ξεκίνησε σαν μια γιορτή της γυναίκας και του καταναλωτισμού. Aντίθετα, σημείο εκκίνησής της αποτέλεσαν αιματηρές κινητοποιήσεις εργατριών, που το 1857 σε εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη κατέβηκαν μαζικά σε διαδήλωση απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και μισθούς ίσους με των αντρών συναδέλφων τους. Αναμφίβολα, το πλαίσιο στο οποίο ωρίμασαν οι προϋποθέσεις για την ανάδυση του γυναικείου κινήματος ήταν οι άθλιες συνθήκες εργασίας και επιβίωσης. Μετά από δύο χρόνια οι ίδιες γυναίκες δημιούργησαν το πρώτο σωματείο γυναικών, ενώ το 1908, 15.000 γυναίκες κατέβηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Τόσα χρόνια αργότερα, οι διεκδικήσεις και οι συνθήκες στους χώρους εργασίας δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Τα αφεντικά προσπαθούν καθημερινά να αρπάξουν και να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούν με το μικρότερο δυνατό κόστος. Μέσα σ’ αυτό συγκαταλέγονται και οι μισθοί μας, η συνεχής μείωση των οποίων συνδυάζεται με εξαντλητικά ωράρια, επισφάλεια και διαφόρων τύπων απειλές, με κυριότερη αυτή της απόλυσης. Την ίδια στιγμή, σε έναν κόσμο που κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν επίμονα να μας πείσουν πως έχει επιτευχθεί η ισότητα μεταξύ των φύλων, για το επονομαζόμενο “ασθενές φύλο” (μια ακόμη καταφανής υποτίμηση) τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι γυναίκες πρέπει παράλληλα να αντιμετωπίσουν σε μεγαλύτερο βαθμό την ανεργία, χαμηλότερους μισθούς σε σχέση με αυτούς των αντρών συναδέλφων τους, αλλά και τις σεξιστικές συμπεριφορές από αφεντικά και πελάτες, οι οποίες πολλές φορές δεν περιορίζονται στη λεκτική έκφραση τους.
Ακριβώς για όλα τα προαναφερθέντα, δεν είναι περίεργο ότι το 1977 ο ΟΗΕ αποφάσισε να κηρύξει τη συγκεκριμένη μέρα ως παγκόσμια ημέρα των γυναικών και ο καπιταλισμός έσπευσε να αφαιρέσει κάθε αγωνιστικό χαρακτηριστικό που τη συνόδευε. Η μέρα αυτή έχει πλέον ντυθεί προσεκτικά με ευγενικές χειρονομίες προς τις γυναίκες, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της “ισότητας των δύο φύλων” και της ύπαρξης αλληλοσεβασμού. Όπως πάντα, έτσι και εδώ, το σύστημα βρίσκει διάφορους τρόπους να καταστείλει αγώνες και κινήματα που εναντιώνονται σε αυτό και ποιος καλύτερος τρόπος από να τα αφομοιώσει. Πολλές φορές μάλιστα, όπως και σε αυτή την περίπτωση, βγάζει και άμεσο υλικό κέρδος, μιας και τα καταστήματα γεμίζουν από άντρες και γυναίκες που αγοράζουν δώρα και πίνουν ποτά υποθάλποντας την έμφυλη καταπίεση. Σίγουρα αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό από όσες από εμάς, αυτή τη μέρα, για μια ακόμη φορά εργαζόμαστε εξαντλητικά πολλές ώρες, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε όσους και όσες πέφτουν στην καλοστημένη παγίδα εορτασμού της ημέρας.
Όλα τα παραπάνω είναι απλά δείγματα της πατριαρχίας που επικρατεί στη σύγχρονη κοινωνία και η οποία δημιουργείται και τρέφεται συνεχώς από τον καπιταλισμό, αποτελώντας πλέον ένα από τα ισχυρότερα όπλα του -αν όχι το ισχυρότερο- ενάντια στην εργατική τάξη και όσες/όσους αντιστέκονται στην εξουσία του. Η εικόνα της γυναίκας, όπως έχει δομηθεί με βάση τα πρότυπα που κατασκευάζονται από το σύστημα, δίνει τεράστια κέρδη στο κεφάλαιο και κάνει ακόμη ισχυρότερη την κάθε εξουσία. Ο διαχωρισμός των εργατριών και των εργατών με βάση τα κοινωνικά φύλα μπορεί να ξεκινάει από όσους μας εξουσιάζουν αλλά δεν μένει εκεί. Διεισδύει ανάμεσα μας δημιουργώντας τριγμούς στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα να συγκρουόμαστε και να αναπτύσσονται σχέσεις εξουσίας μεταξύ μας, αφήνοντας κράτος και αφεντικά στην ησυχία τους, ενώ παράλληλα με αυτές τις συνθήκες καθίσταται αδύνατο να δημιουργηθεί ένα ενωμένο εργατικό κίνημα που θα μπορέσει να διεκδικήσει όσα του κλέβουν και να σπάσει την καθημερινή καταπίεση που υφίσταται. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ίσως κέρδος που αποκομίζει ο καπιταλισμός από αυτόν τον τόσο έντονο και βαθιά ριζωμένο κοινωνικό διαχωρισμό.
Για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στην εκμετάλλευση που μας επιβάλλεται, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε όλες και όλοι πως όσο εμείς οι ίδιες/οι ίδιοι συνεχίζουμε να αναπαράγουμε τους διαχωρισμούς (φυλετικούς, έμφυλους) που ο καπιταλισμός μας επιβάλλει για να μας καταστείλει, το μόνο που θα καταφέρνουμε στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μικρές προσωρινές νίκες, οι οποίες δεν θα είναι κτήμα όλων μας. Πρέπει να αντιληφθούμε πως μόνο συλλογικοποιώντας τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις μας θα μπορέσουμε να αποτελέσουμε έναν υπολογίσιμο εχθρό των από πάνω. Μόνο αν οργανωθούμε ενωμένες και ενωμένοι στους χώρους εργασίας, τα σωματεία, τις σχολές και τα σχολεία μπορούμε να ελπίζουμε στην καλυτέρευση των ζωών μας.
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΜΑΡΤΗ 2019
Αθήνα: Πλατεία Κλαυθμώνος 18:00
Θεσσαλονίκη: Άγαλμα Βενιζέλου 13:30
Γιάννενα: Περιφέρεια 18:00
Για επικοινωνία με την ΕΣΕ Αθήνας: ese-ath@espiv.net
Ελέυθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση
(Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ρέθυμνο, Ιωάννινα) / ICL (Διεθνής Συνομοσπονδία Εργασίας)
Στο πλαίσιο διεθνούς συντονισμού αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΜΑΡΤΗ 2019
Αθήνα: Πλατεία Κλαυθμώνος 18:00
Θεσσαλονίκη: Άγαλμα Βενιζέλου 13:30
Γιάννενα: Περιφέρεια 18:00
Για επικοινωνία με την ΕΣΕ Αθήνας: ese-ath@espiv.net
(Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ρέθυμνο, Ιωάννινα) / ICL (Διεθνής Συνομοσπονδία Εργασίας)
Στο πλαίσιο διεθνούς συντονισμού αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων