Γράφει ο Γιώργος Σ.ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ: ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΓΣΕΕ ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ
Για ένα νέο αυτοοργανωμένο και ταξικό εργατικό κίνημα: Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει!
Το άδειασμα της απεργίας της 3ης Ιούνη από τη ΓΣΕΕ είναι απλά το τελευταίο επεισόδιο σε μια ιστορία εχθρικών αποφάσεων και κινήσεων απέναντι στους εργαζόμενους. Άλλωστε είναι νωπές οι μνήμες από την ίδρυση συμμαχίας με τα αφεντικά για το καλό της εθνικής οικονομίας και τη μείωση των φόρων των επιχειρήσεων1 και το κάλεσμα για συμμετοχή στο δημοψήφισμα του 2015 υπέρ του ΝΑΙ στο μνημόνιο2. Παρά τα όσα νομίζουν οι περισσότεροι όλα αυτά είναι απόλυτα συνεπή με τη στάση της ΓΣΕΕ εδώ κι έναν αιώνα. Υπάρχει μια αίσθηση ότι η ΓΣΕΕ έχει ένα αγωνιστικό παρελθόν και ότι τα τελευταία χρόνια έχει πέσει στα χέρια ξεπουλημένων ηγεσιών κι έχει χάσει τον ιστορικό της ρόλο (της προάσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης). Αυτός ο μύθος οφείλεται στις ιδεολογικές εμμονές ενός μεγάλου κομματιού της αριστεράς που θεωρεί ότι το συνδικαλιστικό μονοπώλιο που κατέχει η ΓΣΕΕ σε επίπεδο τριτοβάθμιας οργάνωσης στον ιδιωτικό τομέα σχετίζεται με κάποιο μαγικό τρόπο με την ταξική ενότητα των εργαζομένων στη βάση.
Είναι εντυπωσιακό ότι αν κανείς μελετήσει την ιστορία της ΓΣΕΕ από την ίδρυση της μέχρι σήμερα το συμπέρασμα που προκύπτει είναι το ακριβώς αντίθετο! Η οργανωτική ενότητα σε τριτοβάθμιο επίπεδο όχι μόνο δεν έχει διασφαλίσει ποτέ από το 1918 μέχρι σήμερα την αγωνιστική ενότητα της τάξης αλλά και όσες φορές στην ιστορία της Ελλάδας υπήρξε ισχυρό εργατικό κίνημα αυτό έγινε σε οργανωτικό επίπεδο έξω και ενάντια στη ΓΣΕΕ. Πλέον είναι φανερό σε οποιονδήποτε εργαζόμενο ότι η οργανωτική διάσπαση της ΓΣΕΕ και η συγκρότηση μιας ξεχωριστής τριτοβάθμιας συνομοσπονδίας εργασίας είναι αναγκαίος όρος (αν και όχι ικανός) ακόμα και για την πιο μικρή βελτίωση της θέσης μας ως εργάτες και εργάτριες. Πριν όμως κάνουμε μια αναφορά στα αναγκαία και επείγοντα βήματα που έχουμε να κάνουμε ως εργαζόμενοι/ες από εδώ και πέρα ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή για να γκρεμίσουμε το μύθο της ταξικής ενότητας που δήθεν περνάει μέσα από την οργανωτική ενότητα (βλέπε μονοπώλιο) της μίας και μοναδικής τριτοβάθμιας συνομοσπονδίας εργατών.
Πρώτον η ΓΣΕΕ έχει διασπαστεί οργανωτικά πολλές φορές μέχρι σήμερα, δεύτερον εδώ και έναν αιώνα η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν πάντα ενάντια στην εργατική τάξη και υποστήριξε όλα τα ακροδεξιά και φασιστικά καθεστώτα (δικτατορία Μεταξά, Χούντα, κλπ.) και τρίτον σε όλες τις μεγάλες στιγμές του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ ήταν οργανωτικά διασπασμένη χωρίς αυτό να εμποδίσει σε τίποτα την ταξική και συνδικαλιστική έκφραση του οργανωμένου προλεταριάτου.
Συγκεκριμένα σε όλα τα συνέδρια της ΓΣΕΕ από το 1918 μέχρι σήμερα πρώτη δύναμη έρχονταν πάντα οι προσκείμενοι στην εκάστοτε κυβέρνηση συνδικαλιστές (και από το 1983 και μετά στο ΠΑΣΟΚ), συνήθως καθαρά ακροδεξιών αντιλήψεων. Επιπλέον ως προς το ζήτημα της περίφημης οργανωτικής ενότητας των εργαζομένων στο επίπεδο της τριτοβάθμιας συνομοσπονδίας μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Αν επιχειρήσουμε να διακρίνουμε τις κορυφαίες στιγμές όξυνσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα από την ίδρυση της ΓΣΕΕ μέχρι σήμερα αυτές ήταν: α) Η περίοδος 1934-1936 με πάρα πολλές απεργίες, συγκρούσεις κλπ. όπου σε οργανωτικό επίπεδο είχαμε τρεις ξεχωριστές τριτοβάθμιες οργανώσεις: τη ΓΣΕΕ, την ΕΓΣΕΕ και τα Ανεξάρτητα Συνδικάτα. Φυσικά η οργανωτική διάσπαση δεν εμπόδισε σε τίποτα την κοινή ταξική και αντιφασιστική δράση των εργατών, αλλά δεν εμπόδισε καν και την κοινή δράση σε επίπεδο ηγεσιών όπου κάτω από την πίεση των γεγονότων υπέγραψαν το αντιφασιστικό σύμφωνο και προχώρησαν σε κοινές δράσεις χωρίς ωστόσο εν τέλει να ενοποιηθούν.
β) Το 1941 όπου εν μέσω ναζιστικής κατοχής ιδρύθηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο που κατάφερε να συσπειρώσει μεγάλο τμήμα των εργαζομένων και οργάνωσε την πρώτη μαζική απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη η οποία ματαίωσε την πολιτική επιστράτευσης. Στο ΕΕΑΜ συμμετείχαν όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της εποχής δηλαδή η ΓΣΕΕ, η ΕΓΣΕΕ και η Σοσιαλιστική Συνδικαλιστική Παράταξη ισότιμα και με ίσο αριθμό εκπροσώπων στην κεντρική του επιτροπή. Για μια ακόμη φορά η διαχωρισμένη οργανωτική έκφραση των συνδικάτων δεν εμπόδισε σε τίποτα την κοινή δράση της τάξης τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και σε επίπεδο βάσης.
γ) Το 1964-1965 όταν η Ελλάδα έρχεται πρώτη σε απεργιακή δραστηριότητα παγκοσμίως και η εργατική τάξη πετυχαίνει σημαντικές νίκες. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στη δράση των “ΣΕΟ-115” (Συνεργαζόμενες Εργατοϋπαλληλικές Οργανώσεις) που βεβαίως αποτελούν ξεχωριστή οργανωτική δομή από την, για μια ακόμα φορά, ελεγχόμενη από ακροδεξιούς, ΓΣΕΕ.
δ) Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης δημιουργείται το κίνημα του εργοστασιακού συνδικαλισμού το οποίο έχει αμεσοδημοκρατική οργάνωση μέσω γενικών συνελεύσεων, ριζοσπαστικές μορφές πάλης και σημαντικές νίκες απέναντι στην εργοδοσία. Και αυτή τη φορά το κίνημα αυτό συγκροτείται έξω και ενάντια στη ΓΣΕΕ μέσα από επιχειρησιακά συνδικάτα που το συγκεκριμένο διάστημα δεν προβλέπονται καν ως μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης από το εργατικό δίκαιο! (νομιμοποιούνται μόνο εκ των υστέρων από το ΠΑΣΟΚ το 1982).
Από τα παραπάνω μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι η ιερή αγελάδα της οργανωτικής ενότητας μέσω της ΓΣΕΕ δεν προσφέρει τίποτα ούτε στην πραγματική ενότητα της εργατικής τάξης ούτε στο επίπεδο της ταξικής πάλης. Αντίθετα στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν ένα οργανωτικά διασπασμένο, πλην ενωμένο στην πράξη, προλεταριάτο που έγραψε ιστορία έξω και ενάντια στην ΓΣΕΕ.
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα που ο εχθρικός ρόλος του μαφιόζικου μηχανισμού της ΓΣΕΕ είναι ολοφάνερος μέχρι και στον τελευταίο εργάτη και εργάτρια. Από το 2008 και μετά η επίθεση των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας στην εργατική τάξη είναι συνεχής και ανελέητη. Και είναι γνωστό ότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη δε θα είναι το τέλος αυτής της επίθεσης αλλά η αρχή ενός νέου γύρου αντεργατικών μέτρων αφού μόλις η πανδημία υποχωρήσει θα έχουμε μια καινούρια διεθνή οικονομική κρίση. Το υπάρχον εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που σε πραγματικά ποσοστά δεν περιλαμβάνει πάνω από το 6% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι είτε ανοικτά εργοδοτικό όπως η ΓΣΕΕ είτε αδύναμο και ανοργάνωτο.
Αν θέλουμε να έχουμε πιθανότητες έστω και για μια αμυντική νίκη απέναντι στα νέα μέτρα που ψηφίζονται αλλά και στα επόμενα που είναι προ των πυλών χρειάζεται να χτίσουμε από το μηδέν ένα νέο εργατικό κίνημα. Ένα κίνημα όπου το σύνολο των αποφάσεων θα λαμβάνονται από τους οργανωμένους στα συνδικάτα εργάτες κι εργάτριες και όχι από τις συνδικαλιστικές και κομματικές μαφίες και γραφειοκρατίες. Και δεν έχουμε άπειρο χρόνο για να το κάνουμε αυτό. Η συζήτηση για τη συγκρότηση μιας ξεχωριστής από τη ΓΣΕΕ τριτοβάθμιας συνομοσπονδίας εργαζομένων που θα λειτουργεί ταξικά και αμεσοδημοκρατικά πρέπει να ανοίξει άμεσα. Και πρέπει να ανοίξει και μέσα στους χώρους δουλειάς τις γειτονιές και τα πανεπιστήμια αλλά και μέσα στο ελευθεριακό και γενικότερα το αντικαπιταλιστικό κίνημα.
Δεν αρκούν αυτή τη στιγμή οι διακηρύξεις για οργάνωση σε σωματεία βάσης. Χρειάζεται μια συνολική στρατηγική που να βάλει ως πρώτη προτεραιότητα το αμέσως επόμενο διάστημα τη συγκρότηση εργατικών επιτροπών, συνελεύσεων, ελευθεριακών σωματείων, κινήσεων γειτονιάς και φοιτητικών σχημάτων με ξεκάθαρα ταξικό και αντί-ΓΣΕΕ προσανατολισμό. Που να οργανώσει σε μια ενιαία επαναστατική συνομοσπονδία εργασίας όλο τον πλούτο των κινήσεων της βάσης που παραμένει μέχρι σήμερα ανοργάνωτος και διασκορπισμένος. Χρειάζεται το επόμενο διάστημα όλοι και όλες να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας για αυτό το στόχο. Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Η επόμενη πενταετία θα κρίνει πολλά για την εργατική τάξη και τα κοινωνικά κινήματα στην Ελλάδα και διεθνώς. Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
1Τον Απρίλιο του 2018 η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μαζί με πλήθος εργοδοτικών φορέων συγκροτούν ένα μέτωπο που ονομάζουν “κοινωνική συμμαχία”. Στο κείμενο αυτοπαρουσίασης τους μεταξύ άλλων αναφέρουν: “Ο λαϊκισμός και η πόλωση, που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα, στερούν κάθε προοπτική για τις υγιείς και παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις. Για το λόγο αυτό, οι αντιπροσωπευτικότεροι φορείς της κοινωνίας των πολιτών αναλαμβάνουμε ενιαία δράση και συγκροτούμε μια νέα, ευρεία κοινωνική συμμαχία. Όλοι μαζί, θέτουμε την πατρίδα μας στην πρώτη γραμμή με σκοπό την «παλινόρθωση» της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Αντιτασσόμαστε έμπρακτα στην πόλωση. Ενώνουμε δυνάμεις, ενεργούμε συλλογικά, αθροίζουμε εμπειρία και τεχνογνωσία. Για να πάμε μπροστά χρειαζόμαστε ένα ρεαλιστικό και δίκαιο εθνικό σχέδιο παραγωγικής συγκρότησης”.
Στην κοινωνική Συμμαχία συμμετέχουν οι παρακάτω φορείς: ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας, Εθνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας, Ολομέλεια Δικηγορικών Συλλόγων της Χώρας, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας, Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος, Ανώτατη Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων Ελλάδας και Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία. Μεταξύ των αιτημάτων τους είναι η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και η “Ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και καινοτομίας με γνώμονα ένα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για το μετασχηματισμό του παραγωγικού προτύπου της χώρας”. (Κοινωνική Συμμαχία, 2018)
Στις 30 Μάη του 2018 η “Κοινωνική Συμμαχία” προχώρησε σε μια Πανεθνική μέρα δράσης για τη διεκδίκηση των αιτημάτων της στα πλαίσια της οποίας η ΓΣΕΕ κήρυξε 24ωρη γενική απεργία.
2Στις 26 Ιουνίου του 2015 η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ προκηρύσσει δημοψήφισμα το οποίο διεξήχθη στις 5 Ιουλίου με ερώτημα αν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ή όχι το σχέδιο συμφωνίας των τριών θεσμών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.), που προτάθηκε στην Ελλάδα στις 25 Ιουνίου. Την Τετάρτη 1η Ιουλίου 2015 η ΓΣΕΕ με ανακοίνωση της ολομέλειας της ζητά να αποσυρθεί το δημοψήφισμα και καταλήγει: “Ως Τριτοβάθμια Συνδικαλιστική Οργάνωση των εργαζομένων του Ιδιωτικού Τομέα, στέλνουμε ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση:
-
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ!
-
ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ & ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!!
-
ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΝΟΜΙΣΜΑ & ΣΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΗ ΕΥΡΩΠΗ!!!” (ΓΣΕΕ 2015)