Τις τελευταίες ημέρες ξεστομίζονταν ανερυθρίαστα επευφημίες για την απουσία θυμάτων.
Την ίδια όμως στιγμή πληθαίνουν οι εργοδοτικές δολοφονίες και αυξάνεται η εργοδοτική βία.
Εκτός από τον ανείπωτο όλεθρο της φύσης και κατ’ επέκταση του επιπέδου διαβίωσής μας, κάθε λίγες ημέρες βρισκόμαστε μπροστά στον θρήνο ή στην κακομεταχείριση ενός ή μιας συναδέλφου.
Την «πρωτιά» σε αυτήν την καθημερινή μάχη για επιβίωση έχουν οι ιππότες της ασφάλτου του θαυμαστού καινούριου κόσμου μας.
Οι ντελιβεράδες θρηνούν ακόμη έναν ανασφάλιστο συνάδελφο από θερμοπληξία στην Εύβοια, άτομο με σοβαρά προβλήματα υγείας.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η ανακοίνωση του διοικητή του νοσοκομείου ότι δεν επρόκειτο για διανομέα. Αλγεινότατη εντύπωση προκάλεσε και ο υπουργός εργασίας Αδ. Γεωργιάδης ο οποίος ανέφερε ότι ο διανομέας ήταν «παιδί για τα θελήματα» σε διάφορες επιχειρήσεις και όχι εργαζόμενος.
Παράλληλα ο άγριος ξυλοδαρμός και ο ρατσιστικός εξευτελισμός άλλου ανασφάλιστου μέλους του κλάδου στην Άνοιξη Αττικής από τον εργοδότη του και η προσπάθεια αποτροπής της μήνυσης από την αστυνομία αποδεικνύουν την αγαστή συνεργασία, απέναντι στην οποία πρέπει να αμυνθούμε.
Η λίστα ωστόσο δεν τελειώνει εκεί, θρηνήσαμε έναν ακόμη εργαζόμενο ευπαθούς ομάδας του Δήμου Καλλιθέας από θερμοπληξία.
Την ίδια στιγμή και με την ίδια διάγνωση (λόγω της μακροχρόνιας βλάβης του συστήματος θέρμανσης/ψύξης του καταστήματος) υπάλληλος super market του Τυρνάβου είχε καλύτερη τύχη, αφού πρόλαβε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο της Λάρισας.
Και ο κατάλογος των θυμάτων της κρατικής πολιτικης το τελευταίο διάστημα, δυστυχώς συνεχίζεται.
Μετά και την κατάρρευση γέφυρας στην Αχαΐα με νεκρούς και τραυματίες, όπου υπήρχε ανακοίνωση για απαγόρευση εργασίας λόγω καύσωνα, αλλά όχι μέτρα ασφαλείας, έρχεται η πτώση του Canadair και ο θάνατος των δύο πιλότων που σκόρπισαν ξανά την οργή, με τον αναπληρωτή υπουργό εσωτερικών Θ. Λιβάνιο να δηλώνει πως «δυστυχώς ή ευτυχώς, η ζωή συνεχίζεται», δήλωση που αποδεικνύει τον κυνισμό της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης.
Φαινομενικά τα παραπάνω γεγονότα δεν έχουν καμιά σχέση με τους θανάτους και τις διακομιδές πάνω σε καρότσες, με την υποστελέχωση των Εποχικών Πυροσβεστών, με τις υπερμεγέθεις προσλήψεις της αστυνομίας, με την βίαιη καταστολή οποιασδήποτε αντίδρασης και το κλείσιμο των δημόσιων χώρων πρασίνου. Θα ευχόμασταν να ήταν ασύνδετες πραγματικότητες και οι εργοδότες μεμονωμένα περιστατικά.
Μα δεν είναι! Αποδεικνύουν περίτρανα ότι μας θεωρούν αναλώσιμους με ή χωρίς ένσημα, ότι δεν έχουν καμιά διάθεση για πρόνοια σε ζητήματα υγείας και παιδείας και κανένα ενδιαφέρον για πρόληψη.
Τα γεγονότα αυτά δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας της αντίληψης των εργοδοτών και της κυβέρνησης περί ιδιοκτησίας πάνω στην ζωή των εργαζομένων ή των υπηκόων αντίστοιχα.
Έχουν αποθρασυνθεί τελείως κάνοντας ολομέτωπη επίθεση στον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου, καθώς δεν βρίσκουν κοινωνικές αντιστάσεις, με τα ξεπουλημένα εργατικά συνδικάτα (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) να τηρούν στάση ιχθύος.
Αλλά δεν αφήνουν και περιθώρια για αναβολή της ταξικής οργάνωσης και της συλλογικής διεκδίκησης μιας αξιοπρεπούς ζωής. Δεν αφήνουν περιθώρια για μια μέρα χαμένη από τον στίβο της συμμετοχής και της εμπλοκής μας σε κάθε πεδίο συναναστροφής.
Δεν αφήνουν περιθώρια να θέσουμε την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την συλλογικότητα και την αξιοπρέπεια σε πρώτο πλάνο.
Οι ρατσιστικές και σεξιστικές επιθέσεις, τα εξοντωτικά ωράρια, η εργασία σε ακραίες καιρικές συνθήκες (χιόνια, καύσωνες), οι απολύσεις, τα “εργατικά ατυχήματα” που καταλήγουν συχνά σε «εργοδοτικές δολοφονίες», η έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφαλείας πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους αξίζει από το ανταγωνιστικό κίνημα. Από τον κόσμο της δουλειάς.
Από την βάση. Να οργανωθούμε σε ταξικά συνδικάτα, ανεξάρτητα από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Γιατί αν δεν νοιαστούμε για την τάξη μας, δεν θα νοιαστεί κανείς.
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Αθήνας (ΕΣΕ)