Τα χρόνια κυλούν πιο γρήγορα από όσο φανταστήκαμε. Οι ρυτίδες και τα λευκά μαλλιά που αφήνουν στις περισσότερες από εμάς είναι ανασταλτικός παράγοντας για ευκαιρίες στηνεργασία, στον έρωτα και στη ζωή. Κι αυτό είναι το τίμημα του να ανήκεις στο λεγόμενο “ωραίο φύλο”. Όσο είσαι δροσερό φυλλαράκι μέντας, όλοι θέλουν να σε στριφογυρίσουν μέσα στο στόμα τους, χωνεύοντας το λουκούλλειο γεύμα της πατριαρχίας.

Στη συνθήκη της καραντίνας που βιώνουμε η διεκδίκηση των γυναικών του 1857 πουσηματοδότησε και την 8η Μάρτη για μείωση των ωρών εργασίας, μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Μέσα στην εργασία μας, πρέπει να φροντίζουμε το σπίτι, να καθοδηγούμε τα παιδιά στην τηλεκπαίδευση, να λειαίνουμε τις γωνίες που οξύνονται -συχνά παίζοντας το ρόλο του σάκου του μποξ- λόγω της οικονομικής, κοινωνικοπολιτικής και υγειονομικής κρίσης.

Από την άλλη, έχουμε στους κόλπους μας εργαζόμενες σε χώρους που λειτουργούν στη δεδομένη συγκυρία (καταστήματα, νοσοκομεία, γηροκομεία, φροντίδα ηλικιωμένων και ασθενών) εκθέτοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο καθημερινά, χωρίς να είναι απαραίτητο πωςτυγχάνουν πλήρης και ικανής κάλυψης (τεστ, μεταφορά, υγειονομικός εξοπλισμός). Ακόμη κι αν έχει αυξηθεί το ποσοστό των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, οι χώροι που προορίζονται για εμάς στην πλειοψηφία τους μας στέλνουν βορά στην ανειδίκευτη εργασία.

Όσοι αναθάρρησαν πιστεύοντας ότι ήταν σημαντική στιγμή για το γυναικείο κίνημα η ανάληψη καίριων θέσεων από γυναίκες, όπως για παράδειγμα της Προέδρου της Δημοκρατίας,σήμερα έρχονται αντιμέτωποι μπροστά στο προφανές: δεν πρόκειται παρά από ανδρείκελα,λέξη που δεν κρύβει την τραγική της ειρωνεία.

Προσπαθώντας να χειριστούμε μια ζωή ανάμεσα σε πλυντηρία, τηλεργασία και κουζίνα, ήρθαν οι “αποκαλύψεις” για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τις τραυματικές εμπειρίες να μας θυμήσουν όλες τις φορές που έπρεπε να απαντήσουμε σε σχόλια, να σκύψουμε το κεφάλι διότι μας έκαναν να πιστέψουμε ότι φοράμε κάτι προκλητικό ή να σταματήσει ο χρόνος γιατί κάποιος μας άγγιξε χωρίς τη θέλησή μας. Αλήθεια, τις ξεχάσαμε ποτέ;

Αλήθεια, αν οι αποκαλύψεις δεν κινούσαν το ντόμινο της παιδοφιλίας θα μας σόκαραν το ίδιο; Ή έχουμε ανάγει την παρενόχληση στη γυναίκα στο -όχι και τόσο- αθώο φλερτ του alpha male και του άνδρα παλιάς κοπής; Αλήθεια θα έρθει μια στιγμή που δε θα αναγκαστούμε να πούμε σε ένα παιδί “το έχω πάθει κι εγώ”;

ΔΕ ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ

ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ

Παραφράζοντας τη Γώγου λέμε σε όλους εκείνους που μας μείωσαν ότι:

Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι δωδεκάποντο στα χέρια μας

που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

Η ΕΣΕ συμμετέχει στην συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων στις 1μμ έξω απο το Υπουργείο Εργασίας(Σταδίου 29)