Τα έθνη κράτη, παρά τους ισχυρισμούς τους, δε διαχειρίζονται την κρίση προς όφελος όλων, παρά μόνο προς όφελος των (εθνικών) αστικών τους τάξεων. Το κράτος ως θεσμός έχει μια βασική λειτουργία: να διαμεσολαβεί θέτοντας σε πρώτο πλάνο τα συμφέροντα του εθνικού κεφαλαίου ως σύνολο.

Έτσι και στη νέα συνθήκη που έχει διαμορφωθεί με την κρίση του κορωνοϊού, το κράτος έρχεται να εκπληρώσει το ρόλο του. Προσφέροντας και πάλι αφειδώς προνόμια στα αφεντικά και τσεκουρώνοντας τον κόσμο της εργασίας. Βέβαια τα νέα αντεργατικά μέτρα είχαν ξεκινήσει νωρίτερα, καθώς η καπιταλιστική κρίση είχε ξεκινήσει πριν από την πανδημία. Η πανδημία έδωσε μονάχα το «άλλοθι» σε κράτος και αφεντικά να στραγγαλίσουν περαιτέρω τα εργατικά δικαιώματα.

Μειώσεις μισθών, ελαστική εργασία, κατοχύρωση των απολύσεων είναι μερικά από τα «καλούδια» που με πρόσχημα τον κορωνοϊό σερβίρει το κράτος στους εργαζόμενους.

Από την άλλη, φοροελαφρύνσεις, παύση πληρωμών (ακόμα και του δώρου Πάσχα, το οποίο θα καταβληθεί ως το τέλος του καλοκαιριού και αναλόγως με τις μέρες εργασίας) και διασφάλιση της κερδοφορίας είναι αυτά που προσφέρονται στους εργοδότες.

Ήδη από το Σάββατο 21 Μαρτίου η κυβέρνηση με πράξη νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ), ενεργοποίησε το αντεργατικό μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας, με ταυτόχρονη μείωση κατά 50% του μισθού. Μέτρα που ήρθαν για να μείνουν, όπως προκύπτει από τη δήλωση του υπουργού εργασίας, ότι τα μέτρα θα επεκταθούν για απροσδιόριστο χρόνο, μέχρι να «ορθοποδήσει» η οικονομία μετά την πανδημία.

Τα αφεντικά ωστόσο είχαν ξεσαλώσει και πριν την ΠΝΠ. Με μαζικές απολύσεις, απειλές και εκβιασμούς για μονομερείς αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, αλλαγές που αν κάποιος αρνηθεί απολύεται. Με πιέσεις για «οικοιοθελείς» αποχωρήσεις και για λήψη κανονικής άδειας ή ακόμα και άδειας άνευ αποδοχών, καθώς και εργασίας από το σπίτι με τηλε-εργασία, την οποία εντατικοποίησαν στο έπακρο.

Και τώρα τι;

Η κρίση της πανδημίας, όπως και η οικονομική κρίση του 2008, βρήκε τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα απροετοίμαστα και σε καθεστώς ήττας. Οι διαδηλώσεις λίγων δεκάδων οργανωμένων πριν την έξαρση της πανδημίας μπορεί να ικανοποιούν μια εσωτερική αίσθηση καθήκοντος, αλλά δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στον ταξικό ανταγωνισμό. Ούτε όμως το “θα λογαριαστούμε μετά” έχει νόημα. Εφόσον τα κράτη συνεχίζουν να επινοούν μεσοβέζικες λύσεις για τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης προς όφελος του κεφαλαίου, πρέπει κι εμείς να συνεχίσουμε την προσπάθεια οργάνωσης της τάξης μας απέναντι στο κεφάλαιο.

Με την κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και την απαγόρευση κυκλοφορίας είναι δύσκολο να αναπτυχθούν μαζικές αντιστάσεις στην λαίλαπα των νέων αντεργατικών μέτρων.

Μπορούμε και είναι επιτακτική ανάγκη να ενημερωνόμαστε, να επικοινωνούμε με τους συναδέλφους μας, να ανταλάσσουμε απόψεις μέσα στο εργατικό κίνημα, με συντρόφισσες και συντρόφους, εργατικά σωματεία και συνδικάτα βάσης, οριζόντια και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, καθώς και αντίστοιχες ομαδοποιήσεις στο διεθνή χώρο. Να δούμε από κοινού πως μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αντιστάσεις μας, όχι μόνο στα χρόνια του κορωνοϊού, αλλά και στις ζοφερές ημέρες που φαίνεται να έπονται.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΑΘΗΝΑΣ